Verslag 12 - Outdoors in de Outback

Alice Springs is een echte grote stad. Als we hier niet met de auto waren gekomen zou je niet vermoeden dat ze meer dan 1500 kilometer van de dichtstbijzijnde andere grote stad, Darwin, verwijderd is. Er is een bibliotheek, een zwembad, een industriegebied, meerdere grote supermarkten, shopping malls en internet café's, kortom; alles wat we nodig hebben na 3 dagen on the road the zijn geweest. Bovenaan ons to do lijstje staat communiceren met het thuisfront, dus Koen duikt een internetcafé in om ons 11e verslag te posten en mail te checken terwijl ik mijn vader bel. Vervolgens eten we een broodje bij Subway en gaan op zoek naar een Woolworths voor de nodige boodschappen. 2 uur later zitten we in de auto met een koelbox vol afgeprijsd vlees en plegen nog wat belletjes naar Koen's zus en mijn moeder. Na Charlie's buikje vol te hebben getankt zijn we klaar met Alice Springs. De zon zakt terwijl we de Ross Highway opdraaien richting Trephina Gorge in de East MacDonnels. De East Macs zijn een serie bergruggen zo'n 70 kilometer ten oosten van Alice Spings die volgens de Lonely Planet zeer de moeite waard zijn, en aangezien betaalbare slaapplekken in de direct omgeving van grote steden nogal moeilijk te vinden zijn lijkt het ons een goede uitvalbasis. De rit naar de camp area is op zich zelf al de moeite waard. Het glooiende steppelandschap maakt langzaam plaats voor rotsachtige heuvels, en wanneer het asfalt moet wijken voor een gravel road kleurt de ondergaande zon de omliggende bergen robijnrood. De kampeerplaats zelf ligt onder een oranje klif aan de droge rivierbedding en we vinden een mooi plekje met vuurplaats. Terwijl Koen (illegaal) wat hout sprokkelt begin ik aan het avondeten. In verband met onze beperkte koelingsmogelijkheden hebben we besloten om al het gekochte vlees gelijk te grillen, en een uurtje later eten we een heerlijk, luxueus en vers maal van karbonaatjes, gekookte aardappels en sla. De worstjes gaan in een bakje voor de volgende dag en ook de afwas wordt uitgesteld. Wanneer ik een kampvuurtje maak hoor ik onze buren praten over hun busje met panne en als Koen wel zin blijkt te hebben in een extra klusje voegen we ons bij het bonte gezelschap van 3 Italianen, 2 Fransen en 1 Engelsman om Koen's diensten aan te bieden. Ze accepteren ons aanbod met dankbaar enthousiasme en wanneer het gesprek van auto problemen overgaat in reisavondturen halen we onze stoelen, een fles wijn en chocola erbij en maken we het ons gemakkelijk. Het is gezellig en we liggen pas om 11 uur in bed (een waar record, aangezien we al een week voor half 9 gaan slapen). Nadat Koen de volgende ochtend bij de buren onder de motorkap heeft gekeken (helaas zonder resultaat), eten we een Engels ontbijt (die worstjes blijven natuurlijk niet eeuwig goed ;) en besluiten we dat we nog een dag op deze prachtige plek willen blijven. 'De rest van de ochtend doen we wat (af)was en om een uur of drie maken we een prachtige wandeling door de Gorge. Na terugkomst fabriceren we met een jerrycan, wat touw en een musketonhaak een bush douche en wassen we onze vieze lijfjes in de stralen van de ondergaande zon. Er staat een frisse wind en zodra de zon ons heeft verlaten wordt het onaangenaam koud, dus maken we snel een maaltijd van restjes en na deze met veel smaak opgepeuzeld te hebben trekken we ons terug in de auto. We kijken nog een serie op de laptop en vallen (voor half 9, zoals vertrouwd) in slaap onder een dubbele slaapzak.

De volgende ochtend rijden we via een gravel road short cut over de Ernest Giles Highway in 3 uurtjes naar Kings Canyon, waar we weer een middagwandeling maken door een prachtige kloof. Aangezien de nabije gratis rest area is opgedoekt rijden we 150 kilometer in zuidelijke richting. Onderweg zien we een aantal kamelen in de verte en later rent er een kudde wilde paarden dwars de snelweg over. Wat is Australië toch een wonderbaarlijk land. We parkeren onze trouwe zilveren ros voor een mooie rode zandduin op een populaire parkeerplaats en genieten van het prachtige landschap in het afnemende licht. Een simpel maaltje van soep, brood en tomaatjes vult onze lege maagjes en na de foto's van de dag te hebben uitgezocht gaan we naar bed. De volgende dag hebben we maar weinig kilometers te overbruggen, dus doen we het rustig aan en rijden om half 10 weg van onze slaapplek. Een uur later komen we aan bij Curtis Springs, een roadhouse zo'n 80 kilometer voor Uluru waar we gratis kunnen kamperen (in tegenstelling tot de $26 die we in het Ayers Rock Resort zouden moeten betalen voor een kampeerplek). Aangezien we benieuwd zijn naar de tent die we samen met de auto hebben gekocht besluiten we Charlie voor een nachtje alleen te laten slapen en “echt” te kamperen. De tent blijk groot en vooral gigantisch hoog (ik kan er in staan) en na een kwartiertje staat er een manhoog zilveren ei op de rode woestijngrond ernstig misplaats te zijn. Ik doe nog even een wasje (alles wordt hier zo snel vies met al dat stof) en na een een snelle lunch stappen we in de auto richting de eindbestemming van onze outback experience; Uluru-Kata Tjuta National Park.

Ken je dat verschijnsel van te hoge verwachtingen? Iedereen heeft het ergens over, de plaatjes zijn zo mooi en je in je verbeelding zie je jezelf al in katzwijm vallen bij de eerste aanblik, maar in realiteit is het gewoonweg niet zo bijzonder. Met Uluru hoef je daar dus totaal niet bang voor te zijn. De grote rode rots is daadwerkelijk geweldig indrukwekkend.
Terwijl we de 86 killometer van Curtis Springs naar Uluru-Kata Tjuta National Park overbruggen zien we haar in de verte verschijnen. Zelfs na het zien van de even hoge Mount Connor een half uurtje daarvoor is het onwerkelijk om opeens een 350 meter hoge oranje massa uit het dorre landschap omhoog te zien komen. Het is alsof er een buitenaards voorwerp net boven de horizon zweeft, zo vreemd is haar aanwezigheid. Naarmate we dichterbij komen en meer details kunnen ontwaren wordt Uluru steeds indrukwekkender. Met haar ronde vormen en diepe inkepingen lijkt ze een beetje op een enorme bijenkoningin. Bij de toegang van het park betalen we $ 50 entree en keren vervolgens Uluru de rug toe. De beroemde rode monoliet deelt haar beschermde omgeving namelijk met nog een rotsformatie; Kata Tjuta, oftewel The Olgas, welke we eerst willen bezoeken. Kata Tjuta is zeker net zo'n vreemde verschijning als Uluru. In plaats van 1 grote rots bestaat ze uit een samenstelling van verschillende plakken steen die als een soort sneetjes brood tegen elkaar leunen. Als we haar naderen van de oostkant lijkt ze bruin van kleur, maar wanneer de weg afbuigt en we haar in het zonlicht zien blijkt ook zij terracotta te zijn. We maken een wandeling door de Walpa Gorge, nemen wat foto's vanaf het sunset viewing area en rijden vervolgens weer de 50 kilometer terug naar Uluru. Daar bezoeken we het Culture Centre, welke ons een blik verschaft in rijke belevingswereld van de aboriginals. Uluru heeft al sinds mensenheugenis een zeer significante culturele betekenis voor de plaatselijke Anangu stam, en al de geografische eigenschappen van het gebied worden verklaard door fantastische fabels over oerslangen, diefstal, wraak en verdriet. Om half 6 laten verlaten we het centrum en voegen we ons bij de massa mensen op het sunset viewing area, waar we wat mooie foto's maken van een gloeiende Uluru in de ondergaande zon. Vervolgens tanken we bij Ayers Rock Resort en rijden we in het donker terug naar Curtis Springs. Daar eten we snel een boterham en brengen vervolgens een slapenloze nacht door in het zilveren ei. We twijfelen of we de volgende dag nog terug willen om meer van het park te zien, maar besluiten uiteindelijk, met name door de onvermijdelijke brandstofkosten die gepaard gaan met het heen en weer rijden, dat we weer terug gaan naar Alice Springs.

De volgende middag komen we om 2 uur aan het centraal Australië's grootste stad, waar we weer wat internetten (ik blijk tot alle 3 de masters waar ik me voor heb aangemeld te zijn aangenomen, en moet nu dus gaan kiezen wat ik doe) en boodschappen doen. Vervolgens rijden we 80 kilometer verder waar we onzelf parkeren op een gratis rest area. Vanaf hier rijden we de volgende ochtend weer 20 kilometer terug om ons geluk te gaan beproefen in the Central Australian Gemfields. Het zoeken naar edelstenen blijkt helaas niet zo toegankelijk als gehoopt, en niet bereid om $ 70 te betalen voor een tour rijden we op de bonnevoi nog een paar kilometer verder naar de openbare zirkonia mijn. We eten een broodje onder een boom en rommelen wat in grote hopen zeefafval. Zowaar vinden we een paar handen vol kleine, groene, gele en doorzichtige edelsteentjes en om een uur of 1 rijden we weer terug richting de Stuart Highway. Deze neemt ons verder noordelijk, en 's avonds slapen we op een parkeerplaats net boven Ti Tree.

Het is maandagochtend. De hemel is verborgen onder een dikke laag wolken, net als de ochtend hiervoor. Goed weer om onderweg te zijn. Om een uur of negen rijden we weg van onze slaapplek en een kleine drie uur later zijn we in Tennant Creek, 270 kilometer verder noordelijk. We hebben al bijna een week geen wijn meer in huis (of moet ik zeggen, in auto) dus gaan we opzoek naar een bottle shop. Helaas blijken deze pas om 2 uur open te gaan (als preventieve maatregel tegen openbaar dronkenschap) en Tennant Creek is bij lange na niet spannend genoeg om 2 uur in door te brengen, dus doen we snel een boodschapje bij het plaatselijke Food Land en rijden 17 kilometer verder naar een rest area bij The Pebbles (net zo iets als Devil's Marbles, maar dan kleiner). We zijn lekker bijtijds en Koen doet een wasje terwijl ik de auto klaar maak voor de nacht. De vliegen zijn hier zo veelvuldig en volhardend dat we al snel de auto in vluchten om de avond af te wachten. Als het donker wordt gaan de vliegen naar bed en staan wij weer op. Vanavond is het pannenkoeken avond. Ik bak terwijl Koen de salade maakt, en een klein uurtje later zitten we heerlijk te smikkelen van onze oer Hollandse maaltijd. We maken nog een kampvuurtje en rond een uur of negen duiken we ons bed in. De nacht is koel, maar niet zo koud als in het zuiden (dat klinkt gek hè), en we slapen wederom heerlijk in het beschermde omhulsel dat Charlie heet.

De volgende dag hebben we een wat langere rit voor de boeg. We zijn al om 7 uur op en zitten voor 8en in de auto richting Mataranka. Dit gehucht 100 kilometer onder Katherine is beroemd geworden door een bekend autobiografische boek van een Australische pioniersvrouw met de titel “We of the Never Never”, wat zich in deze streek afspeelt. Mataranka is daarnaast bekend om haar thermale bronnen en andere zwembare kreken. Vanaf The Pebbles is het nog meer dan 500 kilometer rijden, dus, na nog snel een douche te hebben genomen bij het nabije Mary Anne Dam, gaan we er vandoor. We lunchen op een parkeerplek bij Newcastle Waters en rond een uur of 4 komen we aan in The Capital of The Never Never. Volgens een stel Noorse reizigers welke we eerder onze reis hebben ontmoet is het noordelijk gelegen Bitter Springs mooier dan de thermale bronnen, dus nemen we de tweede afslag en rijden Elsey National Park binnen. Daar doen we onze zwemkleding aan en voegen ons bij de stoet schaars geklede oudentendage. Bitter Springs is inderdaad prachtig. Het water is ongelofelijk helder en wanneer we stroomafwaarts snorkelen is het alsof we in een aquarium zwemmen, zo groen en weelderig is het onderwater. We zien twee long neck schildpadden en 3 gewone, en na nog even te hebben ontspannen in het 34° C warme water gaan we weer terug naar de auto. We zetten Charlie neer op een moeilijk te vinden en uitgestorven parkeerplaats en eten een heerlijk samengesteld Mexicaans eenpansmaal van kidney bonen, maiskorrels, tomaten en tacokruiden. Rond een uur of 8 kruipen we ons warme bed in en kijken Rabbit-Proof Fence op de laptop.

Vandaag zijn Koen en ik een jaar samen, dus maken we er wat bijzonders van. We staan rustig op en Koen maakt twee kopjes thee. Terwijl hij vervolgens wat aan de auto gaan sleutelen begin ik met het ontbijt. We eten wentelteefjes, roerei, bacon en toast, een waar godenmaal waar we erg van genieten. Voordat het eten goed en wel op is worden we helaas belaagd door een horde fire ants, en na een keer flink in mijn teen te zijn gebeten vlucht ik de auto in om me om te kleden. We wassen vervolgens snel af en pakken onze biezen, want de kleine rode krachtpatsertjes worden steeds agressiever. Om kwart voor 10 zitten we weer in de auto en een kwartier later rijden we wederom Elsey National Park binnen, waar het geweldig groen is en de kangoeroes naast de weg grazen. We bezoeken dit keer een ander gedeelte en tot onze verassing ligt er een prachtige wijde rivier met zanderige bedding op ons te wachten (Roper River). We brengen een heerlijk ochtend door al zwemmend en zonnend, en Koen plak, met behulp van de gigantische badkuip die ons ter beschikking is gesteld, nog even mijn slaapmatje. Om half 1 nemen we afscheid van het paradijs en gaan we op weg richting Katherine. Daar zullen we, voor deze ene keer, een hotelkamer zoeken en vanavond gaan we ter gelegenheid van ons samenzijn voor het eerst in Australië uit eten. Ook zullen we kijken of onze autopapieren al op het postkantoor zijn aangekomen. Zo niet, dan moeten we een paar dagen rond Katherine doorbrengen, en ik heb zo'n vermoeden dat we dan misschien ook nog wel een keertje terugrijden naar onze badkuip in Elsey National Park.

Verder hebben we besloten welke Master is zal gaan doen, wat ik vandaag officieel moet bevestigen. Jullie worden zo snel mogelijk persoonlijk op de hoogte gesteld van onze keuze.

Veel liefs en tot horens,

Rosa & Koen