Verslag 11 – Charlie's Car Chronicles

In ons hostel in Darwin hing een notice board waarop een stuk of 10 advertenties voor auto's en busjes waren geplaatst. Koen en ik hadden in de voorgaande dagen overlegd over wat voor soort vervoersmiddel we wilden kopen. In eerste instantie leek een busje ons het meest praktisch, aangezien we een hoop geld zouden kunnen besparen door op parkeerplaatsen te slapen, maar bij nader inzien zag Koen het toch niet echt zitten om lange afstanden te moeten rijden in een minivan (in verband met het lagere vermogen en beperktere rij- en zitcomfort). Het compromis was dan ook om een stationwagen te zoeken die groot genoeg zou zijn om een bed in te maken. Daarnaast zou een stationwagen niet meer dan AUS $ 3000 moeten kosten, in tegenstelling tot de AUS $ 4000 tot 5000 die we voor een busje hadden begroot.
Er waren een stuk of 4 advertenties die aan onze eisen voldeden, dus kopieerden we wat telefoonnummers en pleegde enkele belletjes met ons net gekochte Australische sim-kaart. Het eerste telefoontje was gelijk raak, en we maakten een afspraak om om half twaalf een stationwagen met kampeeruitrusting van $ 2200 te bekijken. Nadat we de tassen in onze dorm hadden gelegd ontmoetten we Julie en Vincent, een Wallonisch-Frans stel die elkaar tijdens hun Australië ervaring hadden ontmoet en samen van Adelaide naar Darwin waren gereisd met Charlie, de grijze Ford Falcon die nu een nieuw baasje nodig had. Terwijl ik het interieur en de kampeeruitrusting bekeek ging Koen op zijn knieeen om het chassis te inspecteren, waarna hij een kritische blik onder de motorkap wierp. Toen Koen samen met Vincent een proefritje ging maken bleef ik achter met Julie, die me vertelde dat ze, sinds hun aankomst 1 dag eerder, al een paar bezichtigingen hadden gehad en dat ze niet had verwacht dat er zoveel interesse in de auto zou worden getoond. Het klikte goed met Julie en Vincent, en we vertrouwden erop dat de auto geen grote verborgen gebreken had. Koen vond hem lekker rijden (als een tank, met zijn vier liter motor) en voor zover ik kon inschatten zaten de meeste praktische zaken, zoals een tafel, 2 stoelen, een gasfornuis en potten en pannen, er allemaal bij. Ik merkte al snel aan Koen dat hij er wel voor wilde gaan, maar ik hoorde de stem van mijn vader in mijn hoofd die me op het hart drukte dat we een weloverwogen en verstandige beslissing moesten nemen. De eerste de beste auto kopen leek me niet echt in overeenstemming met dat advies. Het feit was echter dat Charlie precies was wat we zochten; ruim, betaalbaar, compleet en geregistreerd in West Australië, waar we hem ook weer willen verkopen. Daarnaast zou een snelle afhandeling ons heel veel geld aan accommodatie besparen en als we onze beslissing uit zouden stellen was de kans groot dat Charlie inmiddels al aan andere backpackers zou zijn verkocht. Dus, na elkaar eens diep in te ogen te hebben gekeken, kochten we, op onze eerste dag in Australië, een nieuwe tweedehands auto voor $ 2100.
De volgende dag vond de overdracht plaats en toen we erachter kwamen dat het achterklep niet op slot ging (een mankement dat Koen de tweede dag al heeft verholpen) ging er nog eens $ 100 van de prijs af. Na een uurtje te hebben geinternet in de publieke bibliotheek bepaalden we onze koers en reden we richting te horizon. Onze eerste stop in Howard Springs National Park bleek een goede introductie tot het ware Australië, met haar grazende wallaby's en ibissen en een door bacteriën onzwembaar gemaakte zwempoel. Na Howard Spings reden we door naar Mary River National Park, waar we na een uur rijden over stoffige gravel wegen aankwamen op een mooi kampeerplek. Inmiddels was het donker, dus maakten we ons kampement op de tast, terwijl een gigantische hoeveelheid muggen ons het leven zuur maakten. Uiteindelijk werd het constante insectenoffensief zo onuitstaanbaar dat we ons simpele avondmaal van broodjes kip met salade in de auto hebben opgegeten, waarna we een plakkerige nacht doorbrachten achterin ons stalen ros. Ook de volgende dag, in Kakadu National Park, werden we, direct na zonsondergang, belaagd door mozies, en wederom vluchten we voor 9 uur naar de relatieve veiligheid van onze stationwagen. De volgende dag, bij het openbare zwembad van Cooinda (al weer ons tweede zwembad in twee dagen; did I mention how HOT it is here?), telde Koen maarliefst 160 muggenbulden op mijn arme (en blijkbaar warme) lijfje. De daarop volgende nacht brachten we door in de nabijheid van Pine Creek, waar de kampeerplek onverwacht een klein krokodilloos (dus zwembaar) meertje in petto bleek te hebben. Ook de nacht daarna stonden we bij een natuurlijk zwembad, dit keer bij Edith Falls, voorbij Katherine. Afgelopen nacht spendeerden we op een parkeerplaats aan de kant van de weg, maar zelfs het oorverdovende kabaal van de voorbijrijdende road trains kon de kampeerpret niet deren. Inmiddels staan we op een kampeerplaats bij de Devil's Marbels, een verzameling grote rode keinen die verspreidt liggen in het dorre landschap. Koen is aan de auto aan het knutselen, die ons nu al 5 dagen zeer goed van A naar B brengt. Charlie lijkt tot nu to weinig gebreken te hebben (de kleine dingen die er mis zijn heeft Koen tot nu toe bijna allemaal kunnen repareren; how I love my handy man :-) en tot onze verbazing blijkt onze zilveren bliksem zelfs cruise control te hebben. Dat bespaard weer brandstof (één ding is onze Charlie niet, en dat is zuinig) en is voor Koen zeer ontspannen rijden. Over onze monteur gesproken; ik ga eens even kijken of hij hamer en baco neer wilt leggen en jullie zijn visie op onze auto avondturen wilt meedelen. Ik zou zeggen, heel veel liefs en voor iedereen die ons probeert te bellen, onze excuses, maar Australië is een zeer groot land met erg weinig mobiel bereik, dus we zijn maar heel sporadisch contacteerbaar (we posten dit hoogstwaarschijnlijk morgen in Alice Springs, dus dan kunnen we hopelijk ook wat telefoontjes plegen) . Ons advies: stuur ons een smsje en we will call you :-).

Jaja mijn handjes waren weer even vuil. Wat lekker, dat knutselen.

Australië is precies wat ik verwachte alleen nog groter en mooier, het is prachtig om het zo te beleven met Rosa en Charlie. Ik geniet met volle teugen. We zijn nu in de woestijn (ik dus voor het eerst) en snap waarom Rosa het zo mooi vind. Het is adem benemend.

Morgen nog zuidelijker dus nog minder vegetatie, ben erg benieuwd. Het grappige van Australië is dat het een westers land is, maar dat contact onderhouden met jullie er niet beter op is geworden, helaas. Wat ons ook is opgevallen van het zuidelijk half rond is dat de sterrenbeelden op zijn kop staan wat ze natuurlijk niet minder mooi maken, maar het is wel gek.

Over het kamperen; het zit in ons bloed. We hebben nu in deze paar dagen erg veel genoten en we hebben nog en lange tijd te gaan. De uitrusting die we samen met Charlie hebben gekocht is na genoeg kompleet. Slapen in de auto is erg comfi, maar wil toch snel de tent ook proberen.
Gelukkig zijn de nachten koud in de woestijn dus slapen we sinds een paar nachten weer heerlijk tegen elkaar erg fijn na twee en een halve maand uit elkaar slapen. En over dag is het erg aangenaam zo'n 30 graden in de zon, maar dat zal met de komende weken wel minder worden.


Jullie horen snel weer van ons.
We missen jullie allemaal.

Toedels Rosa & Koen