Verslag 18 - Prettig toeven in Prachtig Perth

Buiten leven kan allerlei verschillende sentimenten oproepen. Ik herinner me nog goed hoe we, tijdens onze eerste paar weken on the road, genoten van de vrijheid van het zelfvoorzienend zijn en de pracht van het Australische landschap. Het was heerlijk om buiten te koken, te eten, te wandelen, te zonnen, en, zo goed als, te slapen. Natuurlijk hadden we in Zuid-Oost Azië ook ons portie zon, strand, zee en jungle verorberd, maar de hele kampeerervaring bracht ons toch stukke dichter bij de adembenemede omgeving waar we ons in bevonden. Helaas, zoals dat gaat met veel dingen in het leven, verliezen zelfs de mooiste ervaringen iets van hun glans wanneer ze te lang duren. Nu, bijna 10 weken later, kunnen we niet wachten tot we weer kunnen koken in een ruimte met vieren muren en een dak en slapen in een zacht, ruim bed. Uiteraard is het niet de mooie Australische natuur die ons doet snakken naar wat meer luxe, maar het iets minder mooie Australische winterweer.

Na onze internetzaken bij de bibliotheek te hebben afgerond rijdt een steeds ziekere Koen ons donderdagochtend langs wat backpackers in en rond het centrum, waar we opnieuw advertenties voor Charlie ophangen. De laatste exemplaren verspreidt ik per benenwagen, zodat Koen wat kan uitrusten in de auto. Wanneer ik terug kom zie ik opeens een vreemd figuur op mijn passagiersstoel zitten. Eerst denk ik dat Koen één of andere zwerver aan de haak heeft geslagen, maar wanneer het portier open gaat zie ik tot mijn verbazing dat Jasper in de auto zit. Misschien kunnen jullie het niet meer herinneren, maar Jasper was één van de twee Nederlandse jongens die we in Maleisië hebben ontmoet en waarmee we door de jungle van Taman Negara hebben getrokken. Vol enthousiasme verbazen we ons over het ongelofelijke toeval (?) dat we elkaar na bijna 3 maanden een paar duizend kilometer verder weer tegenkomen, en aangezien ook Jasper een auto aan het verkopen is brengen we een paar uur door met het langslopen van auto (ver)kopers en het uitwisselen van onze reisverhalen. Na de middag nemen we afscheid met de belofte elkaar nog eens te ontmoeten, waarna wij nog even wat foto's uploaden, boodschappen doen en vervolgens richting Yanchep, zo'n 80 kilometer ten noorden van Perth, rijden. Daar zoeken we een parkeerplek op, maar wanneer ik het portier open blijkt er zo'n ontzettend koude harde wind te staan dat we besluiten snel onze spullen onder een zeil te zetten en boterhammetjes in bed te eten. Koen heeft nogsteeds koorts, dus na het eten, terwijl de stormachtige regenbuien Charlie heen en weer doen schudden, gaan we slapen. De volgende morgen rijden we voor het ontbijt naar Yanchep National Park, waar we op de openbare picknickplek een stevig ochtendmaal bereiden en vervolgens een bezoekje brengen aan de plaatselijke koala-kolonie. Ook hebben we contact met een potentiële koper, met wie we gelijk een afspraak maken voor die middag. Na een kort bezoekje te hebben gebracht aan één van Perth's vele winkelcentra ontmoeten we Pip in een buitenwijk. Ze blijkt niet, zoals verwacht, een doorsnee backpacker te zijn, maar een vrouw van midden veertig die wilt gaan kamperen met haar drie kinderen. Helaas is ze verwikkeld in een vervelende voogdij-zaak, maar, ondanks haar onzekere toekomst, is ze zeer geïnteresseerd in Charlie. Na een proefrit besluit ze hem dan ook te kopen voor $2000, en, na een aanbetaling van $ 200 te hebben ontvangen spreken we af om dat weekend de transactie af te ronden. Wij zijn over the moon dat we, ondanks de moeilijke markt, zo snel van onze auto af zijn, en wanneer we die avond Rob Hijner aan de telefoon hebben besluiten ons geluk bij hem te vieren met een dinertje. Koen voelt zich stukken beter en we zetten die avond met z'n tweetjes een lekker maal op tafel. Het is erg gezellig met Rob, en, na heerlijk nagetafeld te hebben, trekken we ons terug in de aangestelde logeerkamer welke hij ons zeer veelvuldig en vrijgevig aangeboden had. De volgende morgen worden we wakker met piano-gepingel van Rob's leerlingen, en, wanneer hij klaar is met lesgeven maken we nog een korte tour de campagne. Vervolgens pakken wij onze biezen en vetrekken naar het lang geanticipeerde Northbridge Hotel. De kleine, goedkope kamer is voor ons een waar paradijs en die dag komen we ons bed niet meer uit. De volgende morgen genieten we van een heerlijke ontbijt bij The Dizzy Witch Café aan de overkant, waarna we de dag doorbrengen met winkelen. 'S avonds eten we pizza bij een gezellig restaurant en die avond kijken we tot diep in de nacht films op de kamer. We genieten enorm van de luxe van een overdekte slaapplek en het is heerlijk om, voor het eerst in zeker 3 weken, niet verkleumd naar bed te gaan. De volgende dag brengen we dan ook, op aandringen van Koen, de hele dag in het hotel door. Rond vijf uur kan ik Koen eindelijk overhalen om toch nog even de deur uit te gaan, als is het alleen maar om kaartjes te kopen voor de Harry Potter film van de volgende dag. Na dit gedaan te hebben besluiten we sushi te eten bij Taka, een ongelofelijk goedkoop en inventief self-service Japans restaurant. Het is inmiddels maandag en Pip heeft, tot onze grote ergernis, nogsteeds Charlie niet opgehaald. Ze schijnt zeer druk te zijn met de rechtzaak over de voogdij van haar kinderen, maar wij voelen het steeds warmer worden onder onze voeten, aangezien de dag van onze vlucht naar Nieuw-Zeeland snel dichterbij komt en we dan niet met een auto willen blijven zitten. Na veel geërgerde voicemails te hebben achtergelaten krijgen we dinsdagochtend eindelijk gehoor, en we spreken af die middag de auto te overhandigen. Om half 6 ontmoeten we elkaar voor ons hotel, maar Pip blijkt niemand te hebben om haar huurauto voor haar weg te brengen, waardoor ze wederom Charlie niet mee kan nemen. Wel krijgen we een extra aanbetaling van $ 800, wat ons wat meer vetrouwen geeft in een goede afloop. De afspraak is nu om Charlie donderdagochtend af te geven bij het autoverhuurbedrijf, waar we ook de nodige papierzaken zullen regelen. Na Pip gedag te hebben gezegd haasten we ons naar de bioscoop, waar we even wegdromen in de wereld van Harry Potter. Die avond eten we wat take away op te kamer, waarna we gauw inslaap vallen.

Woensdagochtend staan we voor de verandering bijtijds op en rijden naar Fremantle, een beroemd havenplaatsje ten westen van Perth. Ondanks de regen blijk Freo, zoals ze plaatselijk bekend staat, een leuk uitstapje te vormenn, en ook de Nederlandse scheepvaartgeschiedenis, welke in de Shipwreck Galleries uitgebreid wordt beschreven, is erg boeiend. Na wat rond te hebben gelopen drinken we een pint cider bij Little Creatures, een beroemde plaatselijke brouwerij, waar we, in dezelfde hal waar het bier wordt gebrouwen, kunnen genieten van een lekkere lunch. Die avond, nadat we alvast onze rugzakken hebben gepakt voor de volgende dag, rijden we naar Swan View voor een etentje bij Rob en zijn vrouw, Rosie, die inmiddels terug is van haar vakantie op Bali. We hebben een zeer gezellige avond en rijden pas na tienen terug naar het hotel. De volgende morgen moeten we wederom vroeg op om eindelijk onze Charlie over te dragen aan zijn nieuwe eigenaar. Wanneer we voor het autoverhuurbedrijf geparkeerd staan worden we aangesproken door een vriendin van Pip, die ons verteld dat Pip in de file staat en misschien geen tijd meer heeft om de transactie te voltooien voordat ze in de rechtzaal moet zijn. Enigszins geïrriteerd doorlopen we de papierhandel met de vriendin, die de auto op haar naam zal registreren. Gelukkig verschijnt Pip een half uur later toch nog, en nadat we de rest van het geld achter hebben gelaten, overhandigen we haar, met pijn in het hart, de sleutel. We nemen de bus terug naar ons hotel, waar we uitchecken en onze baggage in de lobby neerzetten. Die middag maken we vol met internetten, shoppen en busje rijden. Aan het eind van de middag bezoeken we het beroemde King Park, waar we genieten van een prachtig uitzicht over de Swan River onder het genot van ons laatste restje wijn. Terug bij het hotel besluiten we een hapje te eten in de aangrenzende bar. We hebben een zeer ontspannen en gezellige avond en om 9 uur stappen we op de shuttle bus naar het vliegveld.

Om 12 uur vertrekt het vliegtuig naar Sydney. Vier slapenloze uren later komen we aan en moeten we ons gelijk haasten naar de internationale terminal, waar onze vlucht naar Christchurch vertrekt. Iets voor twaalf plaatselijke tijd (4 uur later dan in Perth) vliegen we over de prachtige besneeuwde bergen en groene weilanden van het zuidelijke eiland van Nieuw Zeeland. We willen hier een autootje huren om de komende 20 dagen het eiland mee te verkennen, maar aangezien de goedkopere verhuurbedrijven niet toestaan dat je de huurauto ergens anders achterlaat dan waar je hem hebt gehuurd, hebben we besloten naar Auckland door te vliegen en vanaf daar Nieuw Zeeland rond te toeren. Het noordelijke eiland is ook wat toegankelijker en warmer dan hier, dus we verwachten daar makkelijkere betaalbare hostels te kunnen vinden, waarvanuit we een g0ed plan de campagne kunnen maken, aangepast aan de verwachte weersomstandigheden (het is hier overdag 7 graden en 's nachts onder nul, dus niet echt kampeerweer). We slapen dan ook maar één nacht in Christchurch en morgenochtend zullen we doorreizennaar Auckland. Hopelijk komen we hier wel weer terug, want voor zover we hebben kunnen zien is Christchurch een gezellig stadje met een prachtige omgeving. Overigens is Koen's tas tijdens de vlucht hierheen verloren geraakt, dus het wordt nog even afwachten wanneer en waar we deze weer terug zullen krijgen.

Jullie horen de volgende keer meer over onze avondturen. Tot die tijd, take care, en voor onze lieve familie en vrienden, onthoudt maar goed dat we al bijna weer terug zijn!

Heel veel liefs,

Rosa & Koen