Verslag 16 - Het gras is altijd groener....

De weg van Carnarvon naar Denham is bezaait met road kill. Om de dertig meter ligt er wel een kangoeroe, in meer of minder herkenbare staat, langs het asfalt. Het maakt me verdrietig te bedenken hoeveel onschuldige dieren hier hun leven verliezen, alleen omdat wij als mensen hebben besloten dat er andere regels gelden voor onze levens dan voor die van hun. Veel Australiërs zullen beargumenteren dat er veel te veel kangoeroes zijn en dat ze een aanslag vormen op het landschap, maar de waarheid is dat de natuur altijd tot een (natuurlijk) evenwicht komt, en dat wilde dieren slechts een bedreiging vormen voor mensen, of, in het geval van de kangoeroe, de inkomstenbron van mensen (ze eten van hetzelfde land waar ook koeien, schapen en geiten op moeten grazen). Daarnaast bepaalt de grootte van de groep waartoe iets behoort toch niet haar individuele waarde? Moeten we Chinezen naar Afganistan sturen omdat het er zo veel zijn? Of zou het sowieso niet een goed idee zijn om een deel van de wereldbevolking te vernietigen, aangezien wij toch wel de grootste bedreiging vormen voor de natuur?

Wanneer we na 2 uur het Peron Peninsula oprijden worden de dubbele ecologische maatstaven die we er op na houden wederom bevestigd. Het hek aan het begin van het schiereiland geeft de grens aan van het Project Eden. Dit project is opgezet om plaatselijke inheemse soorten, zoals de Bilby en de Mallee fowl, te herintroduceren en te beschermen tegen wilde, “exotische” diersoorten, zoals vossen en katten. Het hek moet ze uiteraard buiten houden, maar daarnaast worden de indringers vergiftigd en afgeschoten. Nou zijn er misschien Nederlanders die het helemaal niet erg zouden vinden als er iemand zou besluiten om alle “exoten” uit ons land te weren, maar toch denk ik dat dergelijke programma's tegenwoordig niet snel op mensen toegepast zouden worden (thank god!). Vreemd genoeg zorgt het in het geval van dieren ogenschijnlijke voor weinig morele bezwaren. En dan te bedenken dat, in tegenstelling tot de meeste menselijke immigranten, de niet-inheemse dieren in Australië hier niet uit vrije wil naar toe zijn gekomen, maar door de Europeanen zijn geïntroduceerd als lasdieren en jachttrofeeën.

Terwijl ik wat voor me uit filosofeer komen we aan bij Eagle Bluff, en pittoreske kampeerplek naast een klif welke in onze gids staat aangegeven, maar waarvoor we geen gratis permit hebben weten te bemachtigen. Toch besluiten we ons kamp op te slaan en na een simpel hapje eten schuilen we in onze auto voor de onheilspellend donkere lucht. De volgende morgen staan we vroeg op om vooral niet het dolfijnenvoeren bij Monkey Mia te missen. Om vijf voor acht kopen we onze toegangskaartjes (voor slechts $6) en zodra we het strand oplopen zien we de gracieuze waterzoogdieren al in het ondiepe spelen. De eerste voedingssesie is begonnen, en terwijl één van de verzorgers een praatje houdt zwemmen de dolfijnen rondjes rond hun voeten. Slechts 5 van de 13 regulars blijken gevoerd te worden (twee grootmoeders en 3 moeders) en ze krijgen alleen vis de eerste drie keer dat ze naar het strand komen. De totale hoeveelheid eten dat ze krijgen is minder dan een kwart van hun dagelijkse behoefte, waardoor ze nogsteeds moeten jagen, en dus wild blijven. Daarnaast heeft Monkey Mia een “no touch” policy, wat voor zowel voor de bezoekers als voor de verzorgers geldt. Bij de tweede voersessie staan ook wij op de voorste rij met onze voetjes in het water, en het is geweldig om de dolfijnen van zo dichtbij te zien en de intelligentie in hun blik te kunnen waarnemen. Ook ik discrimineer blijkbaar tussen verschillende diersoorten, want je zult me zelden met zo'n grote grijns op mijn gezicht hebben gezien. Wanneer de derde voersessie bezig is zoeken wij een plekje op het strand en wagen zelfs een korte plons in het ijkoude water (15º C). We zijn nog geen 5 minuten op het droge of we zien twee dolfijnen precies voor onze neus op de visjes in het ondiepe jagen. Zelfs na het voeren blijven ze blijkbaar nog steeds in de buurt.

We hebben besloten om onszelf eens op iets speciaals te trakteren en die middag een wildlife watching cruise te maken op de “Shotover”, een catamaran met een raceverleden. Om kwart voor 1 stappen we aan boord, waar we worden verteld dat we waarschijnlijk weinig wilde dieren zullen zien. Ten eerste trekken veel diersoorten, zoals de dugons en haaien. 's winters weg uit te baai omdat het er te koud wordt (wat wij aan den lijve hebben ondervonden!). Daarnaast is het erg bewolkt, wat het spotten van dieren sowieso nogal lastig maakt. We zijn enigszins teleurgesteld, en ook het slappe vaartje waarmee we zeilen (op de zeldzame momenten dat we niet op de motor varen) is niet echt spectaculair, maar we waaien wel lekker uit en zien in de verte ook nog een grote loggerhead turtle. Toch besluiten we de volgende dag de “100 % tevredenheidsgarantie” van het bedrijfje op de proef te stellen. Wanneer ik de mevrouw in het booking office over onze teleurstelling vertel biedt ze ons een gratis cruise aan, en wanneer deze die middag niet vertrekt vanwege de slechte weersomstandigheden krijgen we ons geld terug. Helemaal in onze nopjes met ons gratis boottripje rijden we weer richting het “vaste land”. Onderweg stoppen we nog even bij het prachtige Shell Beach, waarna we, door weer en wind, naar een rest area in de buurt van het Kalbarri National Park rijden. We bevinden ons inmiddels in het zuidelijke gedeelte van Western Australia en de verandering van het landschap is dramatisch. Na weken door dor steppeland en lage, bruine en weerbarstige begroeiingen te hebben gereden verschijnen er opeens weer bomen langs de weg. Voordat we goed en wel aan de nieuwe bermbegroeiing gewend zijn strekken zich kilometers felgroen grasland voor ons uit en niet veel later begint het landschap te glooien. De rollende heuvels en vruchtbare vlaktes met grote kuddes koeien en schapen doen me nog het meest denken aan de Schotse hooglanden en we zullen nog dagen “mooi hè?!” tegen elkaar zeggen wanneer we met Charlie heuvels op en af suizen. Die avond vinden we een plekje naast een (volle!) rivier. Het regent het pijpenstelen en we zijn, niet voor de eerste keer en waarschijnlijk ook niet voor het laatst, blij dat we geen tent op hoeven te zetten.

De volgende morgen trekken we in alle vroegte onze spullen uit de modder en rijden naar Kalbarri voor wederom een diervoederspectakel. Dit keer zijn het geen waterdieren maar luchtacrobaten die ons trekken, namelijk de pelikanen. Deze worden al sinds de jaren '80 door de lokale bevolking gevoerd en ook deze morgen, om kwart voor negen, wordt een stevige dorpse dame met in de ene hand een emmer met vis en in de ander een emmer voor donnaties, vol enthousiasme begroet door een vijftal zwart-witte vogels. Voordat het voeren begint krijgen we wat weetjes te horen over de Australische pelikaan (wist je dat vrouwtjespelikanen een knalroze bek krijgen als ze ovuleren?) en na dit educatieve intermezzo worden er omstanders uitgekozen om de vogels te voeren. Ik ben één van de gelukkige en mag met een visje in de hand op mijn knieën voor de dominante Mr. Persival plaatsnemen, welke met beleid zijn snack weet te bemachtigen. Na een kleine donnatie achter te hebben gelaten rijden we naar de rand van Kalbarri, waar de rivier de Murchison de oceaan in stroomt. Hier gooit Koen een hengeltje uit terwijl ik wat lees over de omgeving. Rond een uur of twee bezoeken we het fantastische Seahorse Sanctuary, waar voor het eerst in de geschiedenis met succes zeepaardjes worden gefokt. Deze zijn bedoeld voor de huisdierenindustrie, waardoor er minder wilde zeepaardjes gevangen hoeven te worden. We sluiten de dag af met een wandeling langs de ruige kust, waarna we wederom een rest area opzoeken.

Ons vertrek de volgende ochtend wordt enigszins belemmerd door de regen, maar net voor tienen rijden we dan toch richting Geraldton. Als vanouds storten we onze in het stadse leven en gaan opzoek naar nuttige en minder nuttige aankopen. De gratis wireless internettoegang bij de bibliotheek geeft ons de kans om de nodige praktische zaken uit te zoeken en nadat we onze voedselvoorraad hebben aangevuld rijden we een dikke honderd kilometer naar een gratis kampeerplek net onder Dongara-Port Denison. We vinden een prachtig plekje bij het zogenoemde Cliff Head North en besluiten dezelfde avond dat we hier een extra dagje willen blijven. De volgende ochtend is het winterskoud en wanneer ik de wolkjes van mijn adem in de Siberisch aandoende wind zie vervliegen besluit ik nog even in bed te blijven lezen. 'S middags wordt het gelukkig iets warmer, en terwijl Koen wat vist sorteer ik al onze foto's. Ook vrolijken we Charlie wat op met enkele spuitbussen verf, en onze zilveren ros heeft nu groen-gele zonwering en een Australië embleem op de achterruit.
Die avond maken we een vuur om onze verkleumde lijfjes aan te warmen, maar ondanks deze noodoplossing is het te koud om lang buiten te blijven. We duiken bijtijds in bed en hopen op beter weer.

Helaas waait de koude oosterwind de volgende dag nogsteeds, en, na een bakje warme pap, pakken we vliegensvlug de auto in. Voor negenen zijn we op weg naar Cervantes, waar we opzoek gaan naar een zeer nodige douche. Uiteindelijk betaal ik $5 om bij een caravan park te mogen douchen en Koen springt, heel stoer, onder de koude public shower. Aangezien de nogsteeds harde wind het vissen voor Koen wat onplezierig maakt rijden we door naar Nambung National Park, waar we de beroemde Pinnacle Desert willen bezichtigen. Eerst stoppen we bij het prachtige Hangover Bay, waar het parelwitte strand en felblauwe zee ons doet betreuren dat we in de Australische winter door dit mooie gebied reizen. Rond een uur of vier, wanneer de zon laag staat, rijden we door naar The Pinnacles. Deze vreemde pilaren in een vlakte van geel zand zijn de overblijfselen van de kalkafzettingen welke werden gevormd toen hier nog zee was in plaats van land. We kunnen door het woestijnlandschap heen rijden en op verschillende plekken uitstappen om rond te lopen en foto's te nemen. De woestijn vormt een schril contrast met de omliggende heide en weilanden en de pilaren zelf zijn zo'n veelvuldige en vreemde verschijning dat het lijkt alsof we over een andere planeet wandelen. Helaas hebben we geen tijd om de zonsondergang af te wachten aangezien we voor het donker een slaapplek willen vinden, dus om vijf uur rijden we het park weer uit. Een dik uur later zetten we Charlie neer op een parkeerplek en na een warme hap nestelen we ons in bed om de foto's van de dag uit te zoeken.

De volgende morgen rijden we naar Perth. Aan de verkeersdrukte is te merken dat we een stad van 1,4 miljoen mensen naderen, maar de meeste auto's gaan gelukkig de andere kant op omdat vandaag de schoolvakanties zijn begonnen. Na twee uurtjes rijden bevinden we ons in de suburbs, welke zich tot wel 50 kilometer buiten het stadscentrum uitstrekken. Het centrum zelf is onoverzichtelijk en kneuterig, met een hoop oude, western-achtige gebouwen welke met hun veranda's de stoep overdekken. We zoeken meteen de openbare bibliotheek op, waar we gebruik maken van tergent langzaam draadloos internet, waarna we naar één van de grote shopping centres rijden om boodschappen te doen en een nieuwe spijkerbroek voor Koen te zoeken (hij is de vorige bij de bovengenoemde public showers in Cervantes vergeten...). Wanneer de winkels om 5 uur sluiten begint het al te schemeren, en aangezien we nog een stukje moeten rijden voor een gratis rest area besluiten we te zondigen bij de KFC. Terwijl Koen de stad uit rijdt voer ik hem frietjes en stukjes kip, en na een tijdje door de heuvels te hebben geslingerd komen we aan bij Noble Falls. De volgende ochtend komen we er pas achter hoe mooi het gebied is waar we staan geparkeerd. We zijn omringt door groene heuvels, hoge eucalyptusbomen en palmstruiken, en vlak langs onze auto loopt een prachtige beek (foto's volgen de volgende keer). Nadat Koen voor ons op de openbare barbecues een eitje heeft gebakken pakken we de auto in en besluiten vervolgens onze verkleumde lijfjes op te warmen met een wandeling. Na een uur zijn we weer terug bij de auto en rijden opnieuw naar Perth. Nadat we (met pijn in 't hart) bij een aantal backpackers Charlie's advertentie hebben opgehangen zoeken we een betaalbare parkeerplek, doen onze was bij een wasserette en verzamelen wat informatie bij het visitors center. Nu zitten we in een internetcafé, en wanneer we hier klaar zijn rijden we de stad weer uit. We zijn van plan om een de komende tien dagen het zuid-oosten en zuiden van Western Australia te bekijken, en wanneer we rond de 15e weer terugkomen in Perth zullen we Charlie moeten verkopen. We hebben daarna nog een paar dagen om deze leuke stad (dat heb ik al geconcludeerd) te bekijken en de 24e vliegen we naar Nieuw Zeeland.

Jullie horen hoe het ons is bevallen in het (koude) zuiden. Tot die tijd, geniet van het mooie weer in Nederland (en weet hoe jaloers we zijn...) en heel veel liefs,

Rosa & Koen