Verslag 10 – Bye Bye Bali, G'day Australia!

Donderdag 7 mei. Gunung Agung is slechts een vage schaduw in de verte, maar de contouren van Bali worden steeds duidelijker naarmate de reis verstreikt. Wij zitten binnen, schuilend voor hete zon en kijken wat series op onze kleine trouwe laptop. Roland zit naast ons, ook met zijn laptop, en Squishelle en Max doen een dutje. Na 4,5 uur schrikken we op van de luide scheepsbel. We zijn aangekomen in Pandangbai, dus hijsen we onze tassen op onze rug en gaan aan land. Daar staat al een mannetje klaar van ons reisagentschap en vijf minuten later zitten we in een minibusje richting Ubud. Het wordt langzaam donker, en na twintig minuten rijden we een regenbui in. Al snel stroomt het water als een rivier via de weg naar beneden en de zijpaden met treden zijn omgetoverd tot watervallen. Wanneer we na een uur uit ons busje stappen regent het nog steeds, en we accepteren het eerste de beste aanbod voor onderdak. Samen met een ander stel lopen we richting het aangeboden onderkomen, maar al snel blijkt dat er maar 1 kamer beschikbaar is, welke door onze concurrenten wordt ingepikt. Wij blijven ietwat beteuterd in de regen achter, maar al snel wordt ons verteld dat schoonbroer nog wel een kamer heeft, en wel een met uitzicht op rijstvelden. Dit klinkt ons goed in de oren, en een kort scooterritje later zitten wij op onze nieuwe veranda thee te drinken, onder het genot van kikker geklets en een rice paddy view. 'S avonds lopen we naar de andere kant van de stad om daar te dineren met Max, Roland en Squishelle, en die nacht slapen we heerlijk in onze nieuwe kamer.

De volgende dag ontdekken we Ubud. Dit pittoreske stadje bestaat uit wat smalle, met toeristische winkels bezaaide straatjes, met daartussen in rustige rijstvelden. Het stik er zowel van de (onaardige) honden als van de buitenlanders, en vele Aziatische specialiteiten, zoals goedkope snuisterijenwinkels en straatvoedsel, zijn opvallend afwezig. De grote hoeveelheid mooie Hindoeïstische tempels en vriendelijke mensen maken echter een hoop goed. 'S middags, nadat M, R en S ons mee namen naar een goedkoop eettentje voor een Balinese lunch van nasi goreng, loempia's en kokostaart, gaan Koen en ik opzoek naar souvenirs op een grote overdekte prullaria markt. 'S avonds eten we wat instant noodles op onze kamer, aangezien een vreemd buikkwaaltje mij enigszins futloos maakt, en vallen wederom tevreden in slaap. Ook de volgende dag is Ubud-dag en naast het uitzoeken van wat praktische zaken zoals pakketpostverzending naar Nederland en het ontwikkelen van onze onderwaterfoto's, doen we het rustig aan.

Zondag 10 mei huren we een scooter. We verlaten onze kamer en laten de rugzakken achter in het winkeltje van de bungalow eigenaar. Om een uur of 10 zijn we onderweg naar Lovina, aan de Noordkust van Bali. Daar willen we, op aanraden van een vriend, dolfijnen gaan spotten, en aangezien het volgens andere reizigers maar 2 uur rijden is besluiten we ons de 9 euro voor een buskaartje te besparen en onszelf te rijden. Scooteren door het binnenland van Bali is geweldig. We rijden langs fel groene rijstvelden, honderden tempels en fleurige fruitkraampjes. De smalle tweebaansweg klimt steeds hoger, totdat we op 1800 meter tussen de naaldbomen rijden. Inmiddels is het nogal fris geworden en de wolken in de verte voorspellen een natte voortzetting. Wanneer we de eerste berg over zijn staan we opeens oog in oog met twee grote vulkanen en een spiegelend vulkanisch meer. De weg slingert weer naar beneden en we besluiten de langere, heuvelachtige route te nemen. Naarmate we verder rijden worden de wegen steeds smaller en slechter, en, wanneer we het zoveelste dorp passeren worden we aangesproken door een vriendelijke local. Hij verteld ons dat de weg waar we op rijden wel naar Lovina gaat, maar nogal gevaarlijk is, en raadt ons aan terug te gaan. We volgen zijn advies en keren om. 3 kwartier later komen we bij een bekend kruispunt aan en we nemen dit keer de kustroute. De tweede weg is een stuk beter en we vliegen de heuvels door. De begroeing wordt steeds tropischer, en de laatste 50 kilometer rijden we in de schaduw van kokospalmen. In Singaraja begint het druk te worden en Koen manoeuvreert ons soepel maar voorzichting tussen auto's en scooters door. Wanneer een auto de weg blokkeert moeten we plotseling remmen, en voor ik het weet voel ik een klap en vlieg ik door de lucht. Ik landt op Koen, en Koen landt op de scooter. Binnen 2 seconden sta ik weer op beide benen, bang dat Koen ernstig gewond is. Gelukkig staat ook hij, al vloekend, direct op, en na zich ervan verzekerd te hebben dat ik niks gebroken heb gooit hij boos zijn helm in de goot. Blijkbaar zijn we door een andere scooter van achter geraakt en Koen baalt als een stekker dat we, ondanks al zijn voorzichtigheid, toch een ongeluk krijgen. Een aardige Balinees, bij nader inzien waarschijnlijk degene die ons heeft aangereden, helpt ons met het bijelkaar rapen van tassen en stukjes scooter en wanneer we op een bankje naast de weg neerstrijken om onze wonden te likken worden we geholpen door een vriendelijke Balinese die waarschijnlijk dokter of verpleegster is. Gelukkig hebben we niks ernstigs. Koen heeft wat schaafwonden en een snee in zijn kuit, en ik heb wat wondjes op mijn rechter voet en een flink gat in mijn knie. Na onze verwondingen ontsmet te hebben en te zijn bekomen van de schrik stappen we weer op, opzoek naar een onderkomen voor de nacht. Terwijl we Singaraja uitrijden worden we aangesproken door een andere scooterrijder. Hij ziet mijn knie en vraagt bezorgd wat er is gebeurd en of we opzoek zijn naar een bungalow. De homestay van zijn familie is niet duur en slechts 10 kilometer verder, en als we willen kunnen we achter hem aanrijden. We zijn het scooteren zat dus accepteren we zijn aanbod en tien minuten later zitten we aan de thee voor een ruime bungalow vlak bij het strand. Onze gids brengt gekookt water en watjes en na onze benen nogmaals schoon te hebben gemaakt wandelen we naar het strand. Het zand is grijs en de lucht ook, maar aangezien we toch het water beter niet in kunnen met onze kapotte huidjes maakt dat niet zoveel uit. We boeken een dolfijnen tripje voor de volgende dag en 's avonds eten we gestoomde vis in bananenblad op het strand. We zijn flink moe van de enerverende dag, dus gelijk na het eten kruipen we ons bedje in.

Om 5 uur 's wordt ik wakker van een donderslag en 5 minuten later barst de storm los. Ook Koen is wakker geworden van de stortbui en we kijken elkaar teleurgesteld aan. Dat wordt dus niks met dat dolfijnen kijken. Om kwart over 6 klopt de bungalow eigenaar nog wel op onze deur met het idee ons met een paraplu het water op te sturen. We slaan zijn voorstel vriendelijk af en krijgen gelijk ons geld terug. We slapen nog een paar uurtjes, en na een simpel ontbijt zitten we om 11 uur weer op de scooter. We gaan nog even langs een winkelcentrum om wat goedkope toiletspullen in te slaan voor het tweede deel van onze reis en brommen daarna terug naar Ubud. We nemen dit keer de kortere weg, aangezien we niet meer zo ontspannen deelnemen aan het verkeer als voorheen, en 2,5 uur later zijn we weer bij onze rice paddy view pad. 'S avonds laten we ons door Squishelle en Roland (Max is weer terug naar Duitsland) overhalen om wat luxer te gaan eten in een restaurant met een prachtige en schijnbaar eindeloze tuin. De aardappelpuree en karbonaatjes met appelmoes gaan er zeer goed in, en ook Koen's pizza smaakt hem goed. Thuis verversen we onze verbanden en kruipen tussen de lakens.

De volgende dag kopen we nog een paar laatste souvenirs, waarna we een pakket van 10 kilo laten opsturen naar Nederland. We eten nog een keer bij onze favoriete warung en nemen vervolgens afscheid van Squishelle en Roland. Om 7 uur vertrekken we met een taxi naar het vliegveld en een paar uur later laten we Bali achter ons. In het vliegtuig krijgen we, in tegenstelling tot de rest van de budget reizigers, zowel een maaltijd als een slaappakket, maar van slapen komt niet veel, want 1,5 uur later dalen we al weer af riching Darwin. De aankomst in Australië verloopt soepel en snel, en we verbazen ons over de efficiëntie van 1e wereld landen. Ook de Australische vriendelijkheid valt meteen op. Om kwart over 3 zitten we in de shuttle bus naar de stad, die ons voor de deur van ons voorgeboekte hostel afzet. Helaas wordt ons verteld dat we pas om half 11 's ochtends kunnen inchecken, dus zijn we een paar uur dakloos. Nadat we onze tassen in het opslaghok hebben neergelegd zwerven we wat door de slapende stad en uiteindelijk vallen wij ook in slaap op twee bankjes bij het busstation. Om 8 uur bestellen we een ontbijtje bij een plaatselijk café waarna we weer teruglopen naar het hostel. De receptie is open en we mogen de rest van de wachttijd op het dakterras doorbrengen. We willen zo snel mogelijk een auto vinden aangezien slapen in een hostel bijna 40 euro per nacht kost, dus kopieren we gelijk wat nummers van de advertenties op het notice board. 2 telefoontjes later hebben we een afspraak om half 12. “Straks vinden we vandaag al een auto”, grinnik ik. We zullen zien wat Darwin voor ons in petto heeft.

Inmiddels zijn we al weer 4 dagen in Australië, en we hebben een hoop meegemaakt. Daarover meer in onze volgende verslag, welke zeer spoedig volgt.