Verslag 13 – Welcome to Western Australia

Ons jubileum/anniversary dag iets ding (hoe noem je zoiets?) was een groot succes. Het eerste de beste motel in Katherine bleek leuk en betaalbaar, met zwembad, wasmachines, eigen restaurant en fully self-contained kamer (oftewel, met broodrooster, waterkoker, koelkast, thee, koffie en een pakje melk bij het inchecken). Al was het natuurlijk een dag om met elkaar bezig te zijn, de aanwezige bewoonde wereld faciliteiten lieten zich niet negeren, en het eerste wat we deden waren 2 ladingen was in de wasmachines gooien, de koelelementen in de vriezer leggen en onze witte spullen in de bleek zetten. Vervolgens namen we beide een noodzakelijke douche en vertrokken richting het centrum. Daar reden we langs het postkantoor, waar een aardige mevrouw ons vertelde dat er helaas nog geen post voor ons lag, maar dat we het de volgende dag zeker nog eens moesten proberen, waarna we een uurtje gingen internetten (voor een schandelijke $8). Bij Woolworths kochten we een flesje bruis en een chocoladetaart en haasten ons weer terug naar het motel. Het was inmiddels al 6 uur geweest en de coupon die we van de receptioniste hadden gekregen gaf ons recht op een gratis drankje en knoflookbrood, mits we voor 7 uur bestelde in het aangrenzende restaurant. Nou zijn we tegenwoordig wel in voor een goede aanbieding, dus kleedden we ons vliegensvlug om en zochten we een tafeltje uit. De tropische salade met garnalen was heerlijk, en ook de daaropvolgende gemengde visschotel was de $18 dollar meer dan waard (uit eten gaan is in Australië, voor westerse maatstaven, best betaalbaar). Na het eten trokken we ons terug in onze kleine maar fijne kamer en ontkurkte de bubbels. Er paste nog een klein stukje chocoladetaart in onze volle buikjes, en rond 10en vielen we uitermate bevredigd in slaap.

Na een heerlijk ontbijt met geroosterd boterhammetjes en een paar verfrissende baantjes in het zwembad verlieten we onze kamer. Om kwart over 10 stonden we weer bij het postkantoor en tot onze verbazing lagen de verwachte documenten voor ons klaar (de rekening van de overschrijving van de auto). We hadden niet verwacht dat het zo soepel zou lopen, maar het arriveren van de post betekende dat we dezelfde dag nog richting Western Australia konden reizen. We waren echter niet bereid om weer een alcoholvrije week tegemoet te gaan, dus maakten we de 3,5 uur totdat de bottle shops open gingen vol met het telefonisch betalen van het overschijfgeld (het bonnetje wordt naar het postkantoor in Broome gestuurd), snuffelen in de plaatselijke dollar store en boodschappen doen (weinig groente en fruit, want dat moet je inleveren bij de quarantaine post aan de West Australische grens). Een kleine twee uur later stonden we op een parkeerplaats langs de Victoria Highway, waar we onze auto weer op orde maakten. We raakten aan de praat met een aardige gepensioneerde Australiër en na het eten werden we bij Maureen en Bill uitgenodigd voor een kopje koffie in hun knusse caravan. We namen onze taart mee, en al nippend aan een bakje slappe Nescafé Gold lieten we de vriendelijke Ausies wat van onze Zuid-Oost Azië foto's zien. Ondanks de hartelijkheid van onze gastheer- en vrouw en hun buren (die ook aan waren geschoven) viel me het wederom op hoe nationalistisch en racistisch Australiërs kunnen zijn. Misschien komt het omdat hun land zo afgelegen ligt of omdat de leefomgeving zo vijandig is, maar hoe het ook zij, it's a shame. Het zou leuk zijn als hun vriendelijkheid gespreid kon worden over wat meer bevolkingsgroepen.

De volgende ochtend reden we weer een paar honderd killometer verder in westelijke richting. De plotselinge verschijning van talloze opgeblazen boab trees (de Australische varaint van de baobab) kondigde Western Australia al ver van te voren aan en net voor de grens sloegen we af, het Keep River National Park in. 30 killometer gravel road later installeerde we onszelf op Jarnem campground. Het was zo verschrikkelijk warm die dag dat we wel 2 keer onder onze bush douche hebben gestaan om een beetje af te koelen. Vreemd genoeg sloeg het weer om, en toen we terug kwamen van ons avondwandelingetje begon het te regenen. Eerst zorgde de koude druppels voor wat dankbare koelte, maar toen het steeds harder begon te plenzen moesten we toch echt onze kookbezigheden staken en in auto invluchten. Gelukkig duurde het niet lang, en drie kwartier later zaten we aan de pasta carbonara en sla. Die avond lag ik wakker van een kloppende knie (ontstoken?) en was dus niet echt verkwikt toen we de volgende ochtend opstonden, maar Koen was gaan hardlopen dus besloot ik toch maar aan het ontbijt te beginnen en de afwas te doen. Na ons bordje Weetabix waren onze spullen snel gepakt (het opzetten en afruimen van ons kampement kost meestal een kwartier, zo geolied werken we samen) en rond een uur of negen reden we Western Australia binnen. Daar gingen we opzoek naar Lake Argyle, een gigantisch stuwmeer dat volgens de Lonely Planet erg mooi moest zijn. De plek viel helaas nogal tegen en was ook nog het toneel van een kleine relatiecrisis. Gelukkig was alles weer snel bijgelegd, en na een snelle lunch op het watertank viewing platform reden we naar Kununura. Daar vulden we onze vooraad groente en fruit weer bij (supermarkten zijn hier bijna overal op zondag open, wat ons nu al voor de derde keer erg goed uitkomt) en liepen het plaatselijke visitors centre binnen, waar we met onze armen vol folders weer uit kwamen. Lake Kununura, gecreëerd door de Diversion Dam, bracht ons wat nodige verkoeling en Cockburn restarea, gelegen aan de kruising van de Victoria en Great Northern Highway, bleek een ideale plek om te stoppen. We aten een heerlijke maaltijd van groente soep en Turks brood met kaas, waarna we de auto indoken voor een filmpje. We gingen rond een uur of negen slapen, wat later was dan het leek, aangezien het in Western Australia 1,5 uur eerder is als in Northern Territory (het tijdsverschil met jullie is nu dus 6 uur in plaats van 7,5).

De volgende ochtend bezochten we The Grotto, een kloof met daarin een kleine zwembare poel langs de weg naar Wyndham. Het bleek een prachtige, serene plek met een kwetterende vogelpopulatie en na een lekkere plons waarbij we met onze snorkels het onderwaterleven bekeken spendeerde we nog dik een uur al rondkijkend en foto's nemend. Ons bezoekje was helemaal af toen Koen bijna over een grote varaan struikelde, welke rustig in de zon bleef zitten terwijl wij zijn portret schoten. Om een uur of 10 reden we weer terug naar de Great Northern Highway, welke ons naar Halls Creek, 400 kilometer Zuid-Westerlijk, bracht.

(en toen mocht Koen )

In Halls Creek hebben we Charlie weer lekker volgegooid en zijn daarna doorgereden via een dirt road naar Caroline Pool, een rest area langs een opgedroogde rivier (dat zijn ze bijna allemaal in droog seizoen) maar met een zwembare poel. En omdat het zo'n mooie rustige plek was zijn we er maar dagje langer gebleven. Een dag vol wassen, lezen, zwemmen en genieten van elkaar en de mooie omgeving.

De volgende dag (woensdag) vertrokken we weer naar Halls Creek om daar de benodigde dingetjes te kopen en onze mails te checken. Na ook een bezoek gebracht te hebben aan het informatiecentrum waar we de teleurstellende spreuk “4WD ONLY” te horen kregen (Charlie hates that) konden we niet door naar Wolfe Meteorite Crater dus moesten we maar weer een dag snelweg vreten om op een rest area te komen die ons wast aangeraden door een vriendelijk Duits stel dat we op Caroline Pool waren tegengekomen. De plek was bij een oude quarry waar ze grond voor de dirt road hadden gedolven. Deze was onder water gelopen en dus zwembaar. Hier was het al weer zo mooi dat we er ook maar een dagje langer zijn blijven genieten. Met (naakt)zwemmen, wandelen en lezen gingen onze “vrije” dag in een flits voorbij, maar we genoten met volle teugen. Op het eind van de dag klom ik op de grootste uitstekende rotsformatie om de ondergaande zon en het gebied te fotograferen. Die avond kwamen er 2 oudere stellen Australiërs die ik naar de juiste plek had gestuurd bij ons staan (niet naast ons maar in de buurt). Zij namen voor het pikke donker werd nog een duik in de quarry en wij konden het niet laten en gingen er ook nog even in (met zwemkleding dit keer :-). Na een gezellige duik met verhalen van waar en hoe en wie zoals altijd, werd het tijd voor eten. Ik zal nog even uitleggen waar we precies waren: we stonden op een 4WD road die Tunnel Creek en Windjana Gorge National Park verbindt met de Gibb River Road. Hier konden wij niet overheen maar wel omheen want vanaf de andere kant zijn de twee mooie natuurparken wel voor 2WD bereikbaar. Dus de volgende ochtend na een frisse duik en een bush douche gingen we om 8.25 uur weer terug naar de snelweg richting Derby. De twee Australische stellen gingen met hun gehuurde 4WD campers over de korte weg.

Na in Derby boodschappen te hebben gedaan en te hebben getankt, gingen we lunchen op de pier van Derby boven de mangrove ZEE (ja we zijn weer bij de zee, jippie). Helaas hebben ze hier nog Zoute Krokodrillen dus we konden niet plonzen. Na de lunch reden we richting de Gibb River Road. Dit is een 4WD road die bijna 700 km lang is maar slechts de eerste 125km geasfalteerd en goed berijbaar is (geen weg voor ons dus). Na 125km is de afslag naar Windjana en Tunnel Creek, welke volgens de dame bij het informatiecentrum wel bereikbaar zijn maar wel met rustig rijden, dus dat deden we maar. 30 minuten later kwamen we aan in Windjana National Park, 20 km van de afslag.
Grappig genoeg waren de eerste mensen die we op de camping tegenkwamen de Australiërs die we s'ochtends gedag hadden gezegd bij de quarry. We wisten dat ze ook hier zouden slapen dus het was geen totale verassing. Na wat klein uitpakken zijn we met wat zwemspullen de gorge in gegaan. Het was prachtig. Ik snap best waarom er meer dan 50 mensen kampeerden (wel druk hoor, poeh poeh). We hebben die middag nog lekker in de met freshies (ongevaarlijke zoetwater krokodillen) gevulde rivier gedompeld en samen op het zand gelegen met de Australiërs, en dat was erg gezellig. Toen de zon eindelijk onder was gingen we terug naar de auto voor het eten (steak en aardappels, hmm, lekker). De volgende ochtend zijn we de Gorge walk gaan doen. Deze was 7 km heen en terug, maar half door mul zand. Het was een mooie wandeling maar wel erg warm zelfs om half acht in de ochtend. Daarna zijn we naar Tunnel Creek gereden. Dit is een rivier die zichzelf door de rotsen heeft geboord en daar door een prachtige grot heeft gecreëerd. Na de spectaculaire wandeling door het donker en water zijn we gaan lunchen en weer op pad gegaan richting de plek waar ik nu zit te typen op een road side parkeerplaats 100 km van Broome. Gister avond na zonsondergang kwamen we hier aan en begonnen aan onze maaltijd van zelfgebakken broodjes met worst. Jaha, we hadden 's middags hout gesprokkeld en hebben op de parkeerplaats, waar ze hier in Australië vuurplaatsten hebben, kleine platte broodjes gebakken op een vuurplaats met ijzeren plaat er boven (helaas niet op een open vuur, maar het smaakte er niet minder om). Verder was de parkeerplaats niks bijzonders, al waren de tientallen kakkerlakken op de wc wel erg gezellig (not..). Ik krijg nu van Rosa een vers zelfgebakken broodje met jam en hij is super lekker. We doen het dus lekker rustig aan want we zijn in een uur rijden in Broome waar we weer contact kunnen maken via internet en telefoon en boodschapjes kunnen doen. Jullie horen de volgende keer wel weer hoe Broome is bevallen.

Toedels (en Luuk, nogmaals super bedankt voor de extra foto oplsagruimte)

Rosa & Koen