Verslag 6 - Lazy Laos

Het leven in Laos lijkt te worden bepaald door de loop van de Mekong. Soms kom je een waterval tegen, maar over het algemeen stroomt zij rustig en sereen door een prachtig landschap, vriendelijke, benaderbaar en bijna een beetje lui.

Onze reis naar het zuiden van Laos begon met een waterval. Zoals we in ons vorige verslag schreven waren we van plan om zo snel mogelijk de nachtbus richting Pakse te nemen en van daar door te trekken naar Si Phan Don, een eilandengroep in de Mekong. We hebben die zaterdag nog koppen met spijkers geslagen en buskaartjes voor de volgende avond gekocht. De zondagmiddag spendeerde we in het rustige Vientiane, opzoek naar wat missende reisbenodigdheden en om 7 uur werden we bij ons guesthouse opgepikt door een minibusje die ons naar onze slaapbus zou brengen. We waren ongeveer 10 minuten onderweg toen onze chauffeur plotseling op de rem stond en uitweek. Verbaasd keken we opzij, waar ik een blauwe truck half uit een muur zag steken. Koen, die voor zich uit had zitten staren, had gezien hoe deze vrachtwagen op de andere baan de macht over het stuur had verloren (waarschijnlijk door een lekke band), de tegengestelde rijrichting op was geschoten, daar een minibusje en een scooter had geschept en vervolgens in de muur was beland. Terwijl we stapvoets doorreden kon je mensen horen schreeuwen en toen ik de verschikkelijke staat van het minibusje voor ons zag, met daarvoor een levenloos lichaam van de scooterrijder, werd het duidelijk hoe ernstig het ongeluk was en hoe makkelijk dat ons minibusje had kunnen zijn. Meer dan ooit realiseerde ik me hoe dankbaar we moeten zijn, niet alleen dat we leven, maar dat we ons leven zo kunnen inrichten, met alle prachtige ervaringen en ontmoetingen die het reizen teweeg brengt. Toen onze geschrokken bestuurder het busje stopte werd ik verscheurd tussen de drang om iets te doen en de angst machteloos te zijn in het aangezicht van dood en verwoesting. De keuze werd me uit handen genomen toen we verder reden. Een paar minuten later stonden we geschrokken met onze medereizigers na te praten op het bussstation om een kwartiertje later plaats te nemen op ons bed in de slaapbus. De reis verliep vlekkeloos en het slapen op de krappe stapelbedden ging redelijk, maar in de slapeloze uurtjes dreven mijn gedachten onherroepelijk terug naar het verkreukelde busje en de kwetsbaarheid van ons bestaan.

Om half 7 kwamen we aan in Pakse, waar we direct een kaartje kochten voor het vervolg van onze reis. Spaanse medereizigers hadden ons verteld dat zijn naar Champasak gingen, een dorpje aan de Mekong net onder Pakse waar je een oude tempelruïne kon bezoeken. We lazen er wat over in de Lonely Planet en besloten ook die richting op te gaan. Een half uurtje met de bus en tien minuutjes met de boot later stonden we op de zanderige rivierbedding van de Mekong, zeer onder de indruk van het prachtige landschap dat zich in de ochtendzon voor ons uit strekte. Na een wandeling over de ene straat waar Champasak uit bestaat werden we opgepikt door een tuk-tuk die ons naar een prettig riverside guesthouse bracht. De kamer was ruim en goedkoop en het uitzicht adembenemend, dus toen we rond een uur of tien op het terras boven de Mekong aan ons ontbijt zaten waren we meer dan tevreden met ons besluit om deze kleine detour te maken. Die middag bezochten we samen met de Spanjaarden Chirstina en Xavier de duizend jaar oude ruïne van een Hindoestaanse tempel, om de rest van de middag vol te maken met zwemmen in de rivier en lezen in de luie stoelen. 'S avonds boekten we de rest van de reis naar Si Phan Don bij onze goedlachse eigenaar van het geusthouse en na een heerlijk maal van gebakken reis, noodlesoep en pannenkoek met banaan, vergezeld door drie koude flessen Beer Lao, vielen we onder onze luidruchtige ventilator in slaap.

De volgende ochtend om 8 uur vertrokken we naar Don Khon, het onderste bewoonde eiland van de vierduizend eilandengroep. We kwamen om een uur of elf aan en vonden al snel een pittoreske bungalow onder een boom aan de rivier voor minder dan 5 euro per nacht. De Spanjaarden zaten in een bungalow verderop, maar toen we opzoek gingen naar een lunchplek kwamen we ze weer tegen en spraken af om 's avonds samen een biertje te gaan drinken bij hun op de veranda. Die middag gaven we ons over aan het heerlijke rustige tempo van het leven hier langs de Mekong, genietend van het prachtige groene uitzicht, de tjirpende volgens en de vriendelijke gezichten. Aan het eind van de middag, terwijl de eilandvrouwen zichzelf, hun kinderen en kleren wasten in de rivier, liepen wij naar Xavier en Christina. Dit Spaanse stel had de afgelopen 2 jaar in Perth gewoond en ging nu, na een paar maanden reizen, terug naar Barcelona. Terwijl we het hadden over Australië, auto's kopen, kamperen, de afstanden en de verschillen tussen de west- en oostkust begonnen Koen en ik ons steeds meer af te vragen of we onze reisplanning niet beter een beetje aan konden passen. Uiteindelijk, na ons goed te hebben geïnformeerd over de schoonheid van de westkust van Australië kwamen we tot de conclusie dat we, naar alle waarschijnlijkheid in Darwin een auto of van zullen proberen te kopen, waar we, na een detour naar Alice Springs / Uluru, de westkust mee af zullen rijden naar Perth, waarvandaan onze vlucht naar Nieuw Zeeland 24 juli zal vetrekken. Volgens Christina en Xavier hebben we zo meer dan genoeg tijd om de kust af te reizen en maken we het wilde westen ook nog mee in wat prettigere, zwembaardere temperaturen. Vol van onze nieuwe plannen en een lekker maal kropen Koen en ik rond half elf in onze warme bungalow, die na tien minuten gelukkig wat afkoelde door een plotselinge tropische stortbui.

De volgende dag huurden we fietsen en bezochten we een waterval en een afgelegen strandje aan de andere kant van Don Khon. Vervolgens kwamen we op een doodlopende weg terecht en moesten we een groot stuk terugfietsen, waarna een van de fietsen het ook nog eens begaf en Koen al steppend de afstand af moest leggen. Om half 6 kwamen we zeer verhit bij onze bungalow terug en we besloten die avond dat we de volgende dag niets anders zouden doen dan samen met de Spanjaarden op het strand liggen van het aangrenzende Don Dhet. Zo gezegd zo gedaan. Gister heerlijk ontspannen, gezwommen in de warme Mekong, gehangen in rubber banden en gelezen in de zon. 'S avonds wat gepicknickt met broodjes pâté, gebraden kip en tomaatjes voor onze bungalow en afscheid genomen van onze Spaanse vrienden. Nu, vrijdag ochtend, wachten we op de boot die ons om elf uur naar het vast land zal brengen, waarna we weer terug zullen reizen naar Vientiane. Vanuit daar voor naar Vang Vieng, richting Luang Prabang. Maar nu eerst ontbijten!

Dag dag en tot schrijvens!