Verslag 5 - Jungle Fever

Kwart over vijf, zaterdagochtend. We worden wakker van het vrolijke deuntje van de wekker. Buiten is het nog donker en terwijl Koen naar de WC gaat rek ik me nog even uit op de doorgezakte matras. Vandaag reizen we weer verder, met de trein dit keer. Ondanks alle prachtige nieuwe indrukken die iedere plek te bieden heeft ben ik altijd weer blij om verder te gaan, meer te ontdekken. Wetend dat Koen precies hetzelfde heeft maakt het nog plezieriger. We kleden ons aan in stilte. Het is te vroeg om luidruchtig te zijn en de samenwerking tussen ons verloopt zo soepel dat woorden eigenlijk ook niet nodig zijn. Om half 6 staan we beneden en de Chinese eigenaresse opent met slaap in haar ogen het hek voor ons. Haar man leidt ons naar hun aftandse auto en rijdt ons naar het treinstation van Whakaf Bharu. Het is stil op het station met uitzondering van een Frans stel, een slapende kruier en een oude, gesluierde vrouw. Het loket is nog gesloten dus we wachten, genietend van de frisse ochtendlucht. Een half uur later verschijnt er een dikke, gladharige beambte achter het glas van de ticket counter. Het duurt hem tien minuten om de eerste klant te helpen, maar na deze moeizame start begint hij als een dieselmotor warm te worden en zowaar, enkele minuten voordat de trein aan komt rijden, zijn de kaartjes naar Jerantut gekocht. We stappen in en zoeken en plek. De zon is nog niet op en de jungle slaapt. Ook wij sluiten even onze ogen.

De Jungle Railway was de 13 ringit die we voor de reis moesten betalen meer dan waard. Het spoor slingerde door kilometers na kilometers exotisch bos en de open ramen zorgden voor een aangename reistemperatuur. Tijdens de overstap in Kuala Lipis werden we aangespoken door een Nederlandse medereiziger Jasper. Hij was ook op weg naar Taman Negara, onderhand in de 6e maand van zijn wereldreis waarbij hij zonder een vliegtuig aan de raken in 10 maanden van Nederland naar Australië wilt reizen. Het klikte meteen en toen hij vroeg of hij een beetje achter ons aan mocht lopen de komende paar dagen hadden we daar meer dan vrede mee. In Jerantut aangekomen werden we gratis (!) afgezet bij een hostel waar Jasper de dorm indook en wij een tweepersoons kamer namen. Een uurtje later stond onze nieuwe reisgenoot met nog een gezellige Nederlander voor onze deur, Lenn, en met zijn vieren zochten we een restaurantje op. Enkele mysterieuze maar lekkere versnaperingen en vooral veel gelach later liepen we terug naar het hostel, waarbij we onderweg een flesje drank, chips en een bak ijs kochten. We hebben, ondanks de vermoeiende reis tot een uur of twaalf de grootste lol gehad op het balkon van de dorm en toen we naar bed gingen was er besloten dat we de volgende ochtend met zijn allen om 8 uur de lokale bus naar Kuala Tahan zouden nemen, de gateway naar het Jungle Park Taman Negara.

Zo gezegd, zo gedaan. Om kwart over 8 zaten we met zijn vieren boterhammen met pindakaas te eten in een oude schoolbus en twee uur later waren we in Kuala Tahan. Na onze toegangsbewijzen te hebben gekocht en voor de volgende avond een hide in de jungle te hebben gereserveerd zetten we onze eerste stappen in het oerwoud, op weg naar de Canopy Walkway. Dit traject van loopbruggen door de boomtoppen had ik 5 jaar geleden al eens met mijn tante gelopen, maar uiteraard wilden mijn reisgenoten het ook graag meemaken, dus schuifelden wij een uurtje later over hooggelegen paden. Na deze eerste jungle experience gingen we op zoek naar een hostel, wat uiteindelijk het afgelegen Durian Chalet werd. Daar bezetten we met zijn vieren een 6 persoons dorm en brachten de rest van de middag kaartend door aan de picknick tafel, afgewisseld met een enkele maaltijd en een frisse duik aan de rivieroever. Ondanks het feit dat we de volgende dag om 7 uur wilden beginnen met onze zelfstandige jungle trek naar Bumbun Kumbang, een hide zo'n 11,5 kilometer van Kuala Tahan waar we 's nachts dieren (mogelijk tapirs, apen, ratten en zelfs olifanten) wilden gaan spotten, konden we ons niet lostrekken van elkaars gezelschap en we lagen pas om een uur of twee in bed.

De zon was nog niet op toen we de volgende ochtend met onze lichte bepakking de weg afliepen richting de rivier. Vier flessen water moesten Koen en mij hydrateren tijdens de geplande jungle tocht en aangezien we onze grote rugzakken in Jerantut hadden achtergelaten en de temperatuur nog aangenaam was hielden we een aardig vaartje aan. Na een kilometer of 4 begon mijn energiepeil echter te dalen en de constante aaneenschakeling van afdalingen en hellingen viel me steeds zwaarder. Na 5 uur lopen (de geschatte tijd voor de hele trek volgens de Lonely Planet) waren we nog niet eens bij Kuala Trenengan aangekomen, een soort boswachter hut ongeveer 2 kilometer van de hide. Onderhand had ik het erg moeilijk en mijn kleren waren inmiddels niet alleen doorweekt met zweet maar ook met bloed dat maar uit mijn bloedzuigerwondjes bleef stromen en mij een dramatisch voorkomen gaf. Toen we, na ruim 7 uur onderweg te zijn, een bordje tegen kwamen dat we nog maar 8 kilometer hadden gelopen kon ik wel huilen. Ook Koen begon steeds meer last te krijgen van zijn benen, maar de andere jongens liepen vrolijk voor ons uit, ogenschijnlijk nog zo fit als fluitjes. Eindelijk, ergens in het 8ste uur, kwamen we wij de verwachte rivierovergang en al snel daarna bij de kruising naar Kuala Trenengan. De laatste 1,5 kilometer ging redelijk voorspoedig en zielsgelukkig kwamen we om 5 uur aan bij de hide. Het bleek dezelfde hide te zijn als waar ik 5 jaar terug met mijn tante in had gezeten, maar in de verstreken tijd was het wat opgeknapt en we konden zowaar een koude douche nemen. Ik geloof dat ik nog nooit zo hebt genoten van water als toen. Als avondeten trokken we een blikje curry en bonen in tomantensaus open. Toen we met zijn vieren zeer tevreden over de open plek voor de hide uitkeken hoorde we onheilspellende geluiden. Er kwamen mensen aan! 5 minuten later stonden er opeens 6 andere toeristen in onze, nog net zo rustige onderkomen en we konden met moeite een vloek onderdrukken. We vreesden dat deze bende de lol die wij met zijn allen kunnen hebben ons zeker zouden ontnemen, en dit bleek al binnen een uur een terecht vermoeden toen een Pool ons tot stilte maande nadat zijn gezelschap enkele minuten daarvoor nog luidruchtig een kaartspelletje had zitten doen. Len en Jasper waren geïrriteerd en gingen al snel slapen en ook wij volgende na een uur hun voorbeeld. Om 1 uur stonden we op om de groep stille wildkijkers voor het raam te vergezellen. Jasper en Len kwamen er een uur later ook bij, maar aangezien er niets te zien was en de sfeer op zijn zachts gezegd niet noemenswaardig was dropen ze snel weer af. Ook mijn geduld raakte snel op en rond een uur of 3 gingen Koen en ik ook maar weer slapen. De volgende ochtend hebben we nog even genoten van de prachtige jungle geluiden en om rond een uur of 11 liepen we naar de rivier waarvandaan we een riviertaxi terug naar Kuala Tahan wilden nemen. We waren binnen 3 kwartier bij de pier en na een frisse duik in het troebele water werden we in paren door de boswachter naar onze bestemming gebracht. Om 3 uur stapten we op de bus terug naar Jerantut, om daar, nogsteeds met zijn vieren, de nachttrein naar Kuala Lumpur te nemen.

De nachtrein naar KL was oncomfortabel maar goedkoop, en het lekkere Chinese eten en de leuke spelletjes waar we de uren voor ons vertrek uit Jerantut van hadden genoten hadden ons goede moed gegeven. De volgende ochtend, eergister, arriveerden we om 8 uur op KL Sentral, waar een metro ons door de georganiseerde stad naar Chinatown reedt. Daar vonden we een hostel waar slechts een vierpersoons kamer voor ons vrij was, welke we dankzij de goede prijs accepteerden. Len en Jasper gingen de stad verkennen terwijl Koen en ik wat ontspannenden op de kamer, waarna we 's avonds gezamenlijk heerlijke kip tandoori en naan hebben gegeten bij een plaatselijke Indier. We sliepen heerlijk die nacht.
Gister hebben we met zijn vieren wat gewinkeld, gehangen in KLCC park en heerlijk gegeten bij het mij (maar vooral mijn tante en oom) welbekende Hakka, waarna we een filmpje hebben gepakt in een bioscoop onder de Petronas Towers. Eenmaal weer in het hostel trokken we ons terug op onze, inmiddels 2 persoons kamer, waar we tot half 3 shithead hebben gespeeld (een soort Engelse variant van pesten). Vanochtend zijn we opzoek gegaan naar een iets confortabelere plek om onze laatste nacht door te brengen maar helaas bleek dit te veel moeite. De jongens stonden rond een uur of twaalf op, waarna we er nog even op uit zijn geweest met zijn viertjes. Zijn zijn net, een half uur geleden, vetrokken naar Melaka aan de Zuid-Oost kust van Maleisië, waarvandaag Jasper naar Sumatra zal reizen en Len naar Palau Tioman eiland. Wij stappen morgen op het vliegtuig naar Laos. Vanavond zullen we nog even genieten van alles wat deze consumentenstad te bieden heeft, maar we zullen ons vetrek uit dit winkelparadijs niet betreuren. De jongens gaan we waarschijnlijk wel missen.

Jullie zien vanzelf onze ervaringen in Laos wel verschijnen, maar voor nu, Selamat tinggal!

Inmiddels is het zaterdagmiddag en zijn we al op onze nieuwe bestemming Vientiane. Bijna hadden we het vliegtuig gemist. We waren braaf op tijd opgestaan en stonden om kwart voor 6 op het metrostation. Helaas ging deze pas om 6 uur open, wat ons een eerste vetraging bezorgde. Het overstappen op KL Sentral op de KL Ekpres naar het vliegveld ging moeiteloos, maar toen we daar aankwamen zagen we nergens onze vlucht genoteerd. We vroegen het aan een baliedame en hoorden tot onze schrik dat we naar een andere terminal moesten, zo'n 20 minuten per bus van onze huidige positie verwijderd. We hadden nog maar een uur voordat de check-in counter zou dicht gaan dus enigzins gestressed (best wel erg, eigenlijk) stapten we 10 minuten later in de bus. Gelukkig deed deze er iets korter over dan verwacht, maar de counter was toch al 10 minuten gesloten. Na een dame van Airasia heel lief aangekeken te hebben werden we, thank goodness, nog doorgelaten en om 10 over acht vertrok de airbus met ons erin. 2,5 uur later kwamen we aan op Watay International Airport, waarna een taxi ons voor $4 naar een guesthouse heeft gebracht. Daar hebben we een fijne kamer voor ongeveer 9 euro. Verder hebben we al gemerkt dat Laos, althans, Vientiane, nogal prijzig is, maar de heerlijke Franse cuisine maakt een hoop goed. Morgen blijven we waarschijnlijk nog hier om de dag daarna (of eventueel morgenavond) de nachtbus naar Pakse (het zuiden te nemen). We waren in eerste instantie van plan om alleen naar het Noorden te gaan, maar Si Phan Don (vierduizend eilanden) schijnt een plek te zijn die je eigenlijk niet mag missen. Hopelijk horen jullie snel van ons hoe mooi het wel niet was.

Toedols!