Verslag 4 - Vriendelijke Vreemden

We zijn nou bijna een maandje weg en we hebben jullie met onze sporadische verslagen een aardig beeld proberen te geven van ons wel en wee. Nou bedacht ik mij dat jullie door deze verhalen misschien wel een idee krijgen van het comfort dat bepaalde plekken te bieden hebben en hoe mooi het er is (mede dankzij de foto's), maar dat ik eigenlijk nog amper heb gesproken over hetgeen dat een land maakt tot wat het is, namelijk de mensen.

Thaien zijn ontzettend aardige mensen. Dat werd al duidelijk tijdens onze eerste dag in Bangkok toen een vriendelijke voorbijganger ons op de hoogte stelde van de beste bezienswaardigheden en vervolgens een goedkope tuk-tuk voor ons regelde. Op Laem Tiam was Pingpong's gastvrijheid uniek maar zeker niet minder hartelijk en de medewerkers van Pine Bungalows waren ook erg behulpzaam. De bediening op Koh Lanta was dienstbaar tot het onderdanig toe , maar we kregen pas echt het idee dat we in the land of a thousand smiles waren aanbeland toen we weg gingen van Koh Lanta richting Maleisië. De dag na ons vorige berichtje zijn we om 7 uur opgestaan om drie kwartier later in een minibusje naar Trang te stappen. In dit kleurrijke stadje verkochten ze overal stapels met koekjes en cakes (bij nader inzien waarschijnlijk vanwege de verjaardag van de koning) en iedereen, van de kruier bij het busstation tot de kruidenier aan het eind van de straat, verblijde ons met een hartelijke glimlach en een aardig woord. Na een snel ontbijtje en een boodschapje moesten we dit vriendelijke plaatje helaas weer verlaten om, weer per minivan, door te reizen naar Hat Yai. Ook in Hat Yai waren mensen weer opvallend hartelijk, zij het met een lichte ongeïnteresseerdheid die wat grotere steden eigen is. Wel was het leuk om te zien hoe mensen met allerlei verschillende culturenen, van Islamitische Thaien tot Boeddhistische Chinezen, zo coöperatief samenleven. In Hat Yai sliepen we in Cathay Guesthouse, een simpel onopgesmukt gebouw met hoge, lege en goedkope kamers, zodat we de volgende ochtend om half 8 de trein naar de Maleisische grens konden nemen. Na een slapeloze nacht op een steenharde matras pakten we onze tassen en liepen in de ochtendzon naar het treinstation. Daar konden we zonder problemen treinkaartjes kopen (helaas bijna twee keer zo duur dan verwacht) en om kwart voor acht vertrok de trein richting de grensplaats Sungai Kolok. Naast de schoonmakers in blauw uniform en de conducteurs in zwart liepen er ook een groot aantal politieachten in de trein rond, ogenschijnlijk om eventuele terroristische dreigingen tegen te gaan. De agenten waren, ondanks de grote geweren om hun schouder, zo aardig dat we ons, zij het om andere redenen, zeer op ons gemak voelde. Ongeveer 4 uur later kwamen we aan in Sungai Kolok, waar we, je gelooft het niet, achter op 2 scooters met backpacks en al naar de grens werden gebracht. Enkele controlles later stonden we in Maleisië.
We vonden een aardige gepensioneerde Noor om onze taxi naar Kulua Besut mee te delen en een enerverend taxiritje later stonden we bij een travelagent twee retourkaartjes te kopen voor de boot naar de Pehentian Eilanden. Na een enigszins teleurstellend verblijf op Koh Lanta hadden we besloten dat we toch nog een andere tropisch oord wilden aandoen en aangezien ik altijd zeer goede verhalen had gehoord over deze Maleisische Pulau (eilanden) leek het ons een goed idee om een kleine detour te maken op weg naar Taman Negara in centraal Maleisië. Vier dagen later kan ik met overtuiging zeggen dat dit een goed idee is geweest. Pehentian kecil, het kleine eiland, had ons hart al gestolen zodra we haar prachtige helderblauwe wateren zagen. Al was Long Beach drukker en jeugdiger dan verwacht en het beoogde Panorama resort meer dan anderhalf keer zo duur, het witte strand, de warme zeebries en de heerlijke verse gebarbecued vis deed ons al snel in ons lot berusten. De volgende ochtend verhuisden we naar het naburige Symphony Village waar we voor bijna een derde van de prijs konden slapen en toen we vervolgens gingen snorkelen werden al onze twijfels weggespoeld: dit was ongetwijfeld het mooiste eiland waar we tot nu toe zijn geweest. Het water was zo ontzettend helder dat je wel dertig meter voor je uit kon kijken, en na begroet te worden door fel blauwe rifvisjes zagen we bij het eerste de beste bosje anemonen Nemo zijn kopje naar buiten steken. Geweldig! Verder zagen we nog een rog, een box fish en prachtige paarse papagaaivissen en we moesten ons met moeite weer naar de kust sleuren. Er werden op het eiland ook talloze snorkeltochtjes aangeboden, maar aangezien het ons niet zo prettig leek om een vastgesteld snorkelrooster te moeten opvolgen besloten we dat we de volgende dag een kajak zouden huren en daarmee zelf het eiland rond zouden gaan. Die avond aten we opnieuw heerlijk en sloten we de avond af met een skinny dip in een met fluorescerende algen geinfesteerde zee. Een bijna magische ervaring.

De volgend ochtend kajakten we, enigszins moeizaam, links de baai uit. Na zo'n veertig minuten iets minder dan harmonieus gezwaai met helszware peddels legden we aan in een rotsig baaitje waar we heerlijk hebben geluierd en gesnorkeld. Na een lunch van bammetjes met pindakaas en jam kajakten we weer verder om tot de ontdekking te komen dat nog geen twintig minuten verder een prachtig wit, uitgestorven strandje lag. Op deze paradijselijke plek hebben we de rest van de middag doorgebracht. Rond een uur of 5 besloten we terug te gaan. Het viel ons op dat de zee iets ruiger was maar we hadden ons ritme gevonden en het peddelen ging beter dan ooit. Toen we de punt van het eiland omvoeren kwamen we echter tot een vervelende ontdekking. De wind had aan deze kant al flink huisgehouden en de golven die ons tegemoet kwamen waren bedreigend. Al snel zaten we in een kajak vol water en de boeg ging steeds vaker onder de golf door in plaats van eroverheen, zoals een boot betaamt. Het kajaken was dodelijk zwaar een ik begon me af te vragen of we het wel zouden halen. Gelukkig was er in het baaitje voor Long Beach nog een resort en we besloten daar ons heil te zoeken. Uitgeput strompelden we het strandje op en een half uurtje later bracht een taxi boot ons met kajak terug naar de thuishaven. Ondanks deze enerverende en uitputtende ervaring sliepen we slecht op onze geheel vergane, met uitzondering van de bedveren, matras (ja, voel je het effect al? Pijnlijk...). Aangezien ik ook nogal verbrand was tijdens onze maritieme avondturen besloten we de volgende ochtend dat we onze zee, zon en strand periode maar eens moesten afsluiten. Om twaalf uur namen we de boot terug naar het platteland waar een taxi ons en twee britten naar Kotha Baru bracht. Daar zitten we nu, in Ideal Guesthouse, met wireless internet en boterhammetjes met crabsticks en mayonaise. We gaan zo al naar bed, want om half 6 worden we naar het treinstation gebracht waar de Jungle Express ons naar Taman Negara zal brengen. Later meer over onze oerwoudavondturen.

Heel veel liefs van een nu toch echt wel bruine (en een beetje rode) Koen en Rosa