Verslag 3 - From Koh to Koh

Het is al weer bijna anderhalve week geleden dat we ons laatste verslagje hebben gepost en och, wat hebben wij veel ondernomen in de tussentijd. In de categorie prettige activiteiten hebben wij zoal:

Duiken
De dag dat we ons vorige verslag op Internet hadden gezet was ook de dag dat we in het “dorp” op Koh Tao wat informatie hebben verzameld over het duiken. Ik moest een Scuba Review doen om mijn kennis en kundigheid onderwater weer een beetje op te veizelen, aangezien het ruim anderhalf jaar geleden was dat ik voor het laatst had gedoken. Koen kon het duiken leren kennen door middel van een Discover Scuba Dive, waarbij hij met een instructeur een ondiepe duik zou doen en wat basisvaardigheden zou oefenen. Tijdens zijn introductieduik kon ik een “echte” duik maken en daarna zouden we samen als buddies kunnen duiken. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag stonden we om negen uur bij de duikschool, waarna ik, na een schriftelijk testje, het zwembad in dook met een dive master om een aantal vaardigheden uit te voeren. Alles liep op rolletjes en een dik half uur later stond ik weer op de kant. Na onze spullen bij elkaar te hebben gezocht en wat gelunched te hebben werden we met een pick up naar de boot gebracht en voeren we naar de eerste duik plek, Mango Bay. Koen ging met zijn instructeur en een andere leerling het een en ander bespreken en ik werd met een ander meisje gepaard. De duik begon al gelijk goed toen we door een enorme school vissen heen moesten zwemmen die als een gordijn voor ons uiteen weken. Het werd nog beter doen we bijna gelijk daarna een geringde zeeslang zagen (heel zeldzaam). Het was een lange (53 in plaats van de gebruikelijke 42 minuten) rustige en mooie duik. Ook Koen had het fijn gehad, als was hij nog wat aan het worstelen met zijn drijfvermogen en hadden ze niet echt veel van de onderwateromgeving gezien. De tweede duik besloot ik met Koen mee te gaan, al hield dit wel in dat ik niet de drop-off duik kon doen die de rest van mijn groepje deed, waarbij ze van punt A naar punt B zouden duiken (en zo waarschijnlijk meer zouden zien). Met Koen als mijn buddy daalde we af en nadat hij en een andere introducee nog wat vaardigheden hadden geoefend (onderwater) volgende we de instructeur. Eerst was Koen nog wat onrustig waardoor hij druk met zijn vinnen fladderde en telkens van mij afdreef, maar nadat we hand in hand gingen duiken kreeg hij de smaak te pakken. We zagen kleine zeeslakken (nudy branches), een zeer zeldzame zwart-witte harlequin sweetlips, een hoop butterfly fish en banner fish en de zeer agressieve trigger fish. Het was een fijne duik (al was de helderheid niet super) en Koen had nu pas echt door hoe bijzonder duiken eigenlijk is. We hadden graag meer duiken gedaan (ik overwoog nog zeer serieus om die avond een night dive te doen), maar aangezien we zuinig moeten zijn met geld en het hele grapje ons bijna honderdvijftig euro had gekost besloten we het hier maar even bij te laten.

Pingpong kwam ons onverwacht bij de duikschool ophalen en rond een uur of acht zaten we weer lekker te eten op ons vertrouwde plekje. We besloten toch nog maar een dagje langer te blijven (dus nog 2 volle dagen), er van overtuigd dat we niet snel meer zo'n mooie plek zouden vinden als Laem Thian. De dagen daarop hebben we ons hard opgehaald met snorkelen (al was de zee wat ruwer door de aanhoudende wind) en onze laatste avond werd zeer goed afgesloten in de bar, waar we tot 4 uur 's nachts hebben zitten drinken met twee ontzettend aardige duitsers van onze leeftijd, Wiebe en Ivo, en een Finse werkneemster, Maya. Enigszins katerig kropen we de volgende dag uit de veren en 's middags werden we met onze bepakking afgezet in het dorp. Daar hebben we ons nog heerlijk een uur laten masseren voor 300 thaise baht (7 euro) om zo de tijd te doden totdat onze nachtboot om 9 uur zou vertrekken. Om een uur of 5 begon het te stortregenen en de laatste uurtjes brachten we al pestend onder een afdak door. Rond een uur of 8 gingen we aan boord de slaapboot en vonden daar onverwacht confortabele matjes en kussentjes. Ondanks een wilde zee en een handvol zeezieke mensen hebben we best goed geslapen. Rond een uur of 5 kwamen we aan bij de kustplaats Surat Thani, waar we naar de bus werden gebracht iets buiten de stad. De bus bracht ons in ongeveer 2 uur naar het Westelijke kustplaatsje Krabi, waar we bij het busstation een aantrekkelijk uitziend kampement uitkozen zo'n 20 kilometer van de meest beroemde en dus drukke stranden. Een klein uurtje later konden we ons neervleien op een zacht bed in bungalow nummer 12 van Pine Bugalows. Het resortje was inderdaad heerlijk rustig en afgelegen, het strand was mooi en lang en het water lekker (bij hoogtij in ieder geval). Het eten viel er een beetje tegen en was erg duur, maar desalniettemin vonden we het prettig genoeg om er een paar dagen te vertoeven. De eerste dag hebben we wat rondgehangen, gezwommen en gelezen, maar de dag daarop gingen we weer op pad.

Scooteren
We konden bij Pine Bungalows voor 300 baht 24 uur een scooter huren. We hadden gezien hoe mooi jungelachtig de omgeving was en we wilden graag het schiereiland wat beter ontdekken. Woensdagochten rond een uur of elf stapten we dan ook op de scooter en reden richting Ao Nang, een van de bekendere stranden waar we in eerste instantie ook heen hadden gewild. Ao Nang was nog ontwikkelder en drukker dan we hadden verwacht en we reden snel weer door. Op de weg richting Krabi zagen we een mysterieus bord met “Gastrophod Fossil” wat we uiteraard moesten volgen. We kwamen aan bij een toeristisch plekje vol met winkeltjes waar ze schelpenhangers en parelketting verkochten, en blijkbaar lag aangrenzend een nationaal park waar veel fossielen werden gevonden. We vonden het de 200 baht p.p. toegangsprijs niet waard en besloten, na een verfrissend ijsje, weer terug te rijden. Na langs de weg wat mango's, water en chipies te hebben gekocht vonden we aan het eind van een onverhard weggetje een viezig maar rustig mangrovenstrand waar we wat lunchden. Na een korte en eenzame plons (Koen vond het water te vies om te zwemmen) vervolgenden we de weg naar Krabi, waar we bij een apotheek wat preventieve antibiotica (voor mijn hardnekkige buikbacterie die zich, uiteraard, vanaf dat moment rustig hield...) wilden kopen. Ook hebben we wat rondgeshopt naar een rugzakje voor Koen (om thuis te komen met een hoetje voor mij), nog wat dingen voor mijn master geregeld op het internet en wat proviand gekocht in de vorm van een stuk watermeloen en een half gebraden kippetje. Toen we terug wilde gaan richting ons plekje begon het te stortregenen. Een half uur later waren we nat tot op het bot, en, zo niet vervelender, helemaal de weg kwijt. Langs de weg waar we op zaten stond een dreigend bord “DEAD END”, dus keerden we om en namen, op mijn aanraadden, de eerste zijweg rechts. Gevoelsmatig was dit de juiste kant op, maar hoe verder we kwamen hoe kleiner de aangrenzende dorpjes werden, hoe verbaasder de dorpelingen naar ons keken en hoe vaker de geasfalteerde weg in beton veranderde. Het begon ook steeds donkerder te worden en ondanks de aanhoudende regen die onderhad koud en zelfs pijnlijk begon te worden dankzij een bijkomstige harde wind, besloten we toch maar door te rijden zodat we niet in het donker ergens vast zouden komen te zitten. Na ongeveer een half uur geen bekende punten te hebben gezien kwamen we bij een groot kruispunt aan met een benzinestation. We besloten daar even te schuilen, wat op te warmen en (Koen's idee!) de weg te vragen. We waren nog niet eens zover of een Nepalese man sprak ons in goed engels aan en vroeg ons waar we heen moesten. Naar Pine Bungalows, zeiden we, en hij bood ons vrolijk aan achter hem aan te rijden, aangezien hij daar praktisch om de hoek moest zijn. Zo'n tien kilometer en nog een schuilstop later kwamen we eindelijk, als twee verzopen katjes, bij ons huisje aan. Vooral Koen was ijskoud, dus na eerst wat opgewarmd de zijn in bed vulden we onze buikjes vol kip aan met een portie uienringen en een tomatensalade. Tijdens het eten plande we alweer de activiteit voor de volgende dag.

Bootje varen
Aangezien de Andaman Coast bekend staat om haar prachtige eilanden en rotsformaties wilde Koen en ik nog wel wat rondvaren voordat we weer door zouden reizen. Pine Bungalows bood verschillende boottochtjes aan naar zowel de noordelijke als de zuidelijke eilandjes. Op aanraadden van een van de werknemers besloten we naar het noorden, in het bijzonder Koh Hong, te gaan, waar het volgens hem mooier was. Om half tien donderdag ochtend stapten we dan ook in een longboat met een zeer aardige schipper en voeren we af op een prachtig horizon, bezaaid met tientallen kleine en grotere eilanden. De schipper legde ons met handen en voeten uit dat we eerst wat verder zuidelijk zouden varen naar een ander eilandengroepje, waarna we om zouden keren naar Koh Hong. Ongeveer drie kwartier later meerden we dan ook aan bij een zandbank die twee eilanden zo goed als verbond. We waren helaas niet de enige mensen die hier naar toe waren gevaren dus doken we snel met onze snorkels het water in weg van de drukte. Helaas was het onderwater zo rustig als het bovenwater druk, en in combinatie met de troebelheid viel er weinig te zien. We kwamen dan ook, na deze en andere teleurstellende snorkelervaringen in de buurt, tot de conclusie dat we de mooiste snorkelplek op Koh Tao achter hebben gelaten en dat daar vanaf nu waarschijnlijk niets meer aan kan tippen. Maar niet getreurd, en water was warm en het zand zacht, dus poedelde we wat en namen we foto's. Een dik uur later stapten we weer aan boord en voeren richting Koh Hong, het grootste eiland in de buurt. Het water was al redelijk hoog, dus kon onze boot zo een kleine baai invaren waar je alleen binnen kwam door een smalle opening tussen twee rotswanden. Het was een mooi gezicht hoe het water een bijna perfect cirkelvormige inlet had uitgesleten, maar echt adembenemend was het niet, dus gingen we weer verder. Onze schipper voer rond het eiland naar een groot maar druk strand. Gelukkig konden we hem duidelijk maken dat we in de enige rustige hoek wilden aanmeren, en zolang je je maar niet omdraaide was het daar best vredig. Met uitzicht op een grote viermaster die voor de baai voor anker lag hebben we een paar uurtjes gelezen, gezwommen en gepeuzeld van de karige maar lekkere lunch die bij het boottochtje inbegrepen was. Rond een uur of twee zagen we donkere wolken aan de horizon verschijnen die regen voorspelden zoals we al drie avonden hadden gehad. Een uurtje later vertrokken we weer richting de kust, waar we zowaar geheel droog aankwamen. 'S avonds in het restaurant regelde we onze terugreis voor de volgende dag en rond een uur of tien kabbelden we heerlijk in slaap.

De volgende ochtend (eergistere) bracht de pick up van het resort ons naar de pier in Krabi, waar we op een kleine, langzame maar erg dure boot naar Koh Lanta stapten. Ik was hier al eerder geweest en herinnerde me het als een erg mooi eiland, dus hadden we besloten hier ook nog een paar dagen te vertoeven. Zodra we 3 uur later voet zetten op vaste (ei)land werden we overspoeld door taxichauffeurs en zogenaamde hawkers die ons naar een bepaald resort wilden overhalen. Aangezien ik niet precies meer wist waar ik de vorige keer zo mooi had gezeten besloten we naar Reggae House op Long Beach te gaan (de goedkoopste optie), maar volgens een van de opdringerige mannetjes bestond dit niet meer. Koen begon gevaarlijk ongeduldig te worden en aangezien het al half 3 was en we sinds ons ontbijt niets meer hadden gegeten besloten we eerst wat krachten op te doen bij een klein restaurantje. We spraken vervolgens met een van de taxichauffeurs af dat hij (of zijn broer) ons voor 100 baht naar Long Beach zou brengen en ons daar een of twee goedkope plekken zou laten zien. Na ons maaltje van omelet sandwich en fruitpannenkoek gingen we opzoek naar broerlief, die ergens anders wat aan het eten bleek te zijn. Hij bracht ons eerst naar Sunny Lodge, wat deprimerend ver van het strand lag. Hij probeerde ons over te halen daar toch 1 nacht te blijven en dan zelf opzoek te gaan naar een andere plek, maar we vonden het echt helemaal niks (zeker niet aangezien het evenveel koste als onze bungalows op Laem Thian en Pine Bungalows) dus reden we verder. Ik was enigszins verbaasd toen we vervolgens een zeer chique uitziend resort opreden en de kruier daar gelijk mijn rugzak uit mijn handen nam. We konden ons niet voorstellen dat we hier ook van 400 baht per nacht konden slapen, maar alles werd al snel duidelijk toen een receptionist ons langs alle mooie huisjes naar een klein strookje achteraf leidde waar twee rijtjes bamboe huisjes ongezellig dicht bij elkaar waren gebouwd. Al was de ligging van de bungalows misschien niet echt fantastisch, we waren het rondrijden zat en besloten dat het goed genoeg was. Toen we waren ingetrokken en naar het strand liepen werd het vooruitzicht al veel minder erg. Een groot, lang (what's in a name), zacht een wit strand strekte zich aan beide zijden van ons uit, de turquoise zee golfde aanlokkelijk, en als we geen zin meer zouden hebben in zout water konden we altijd een duik nemen in een van de twee zwembaden van het resort (!!). Toen we die avond ook nog eens het goedkoopst tot nu toe aten besloten we dat het hier fijn genoeg was om nog twee daagjes te genieten, waarna we door zullen trekken naar Maleisië (waar we, waarom ook niet, nog wat eilanden zullen aandoen). De vuurvliegjes van gisteravond have sealed the deal, en nu, schrijvend op onze veranda heb ik al lang geen zin meer om weg te gaan. Toch zijn Koen en ik het er over eens dat het leukste van reizen het daadwerkelijke reizen is, dus ons volgende berichtje is ongetwijfeld vanuit een ander land.

Verder willen we jullie nog hartelijk bedanken voor alle lieve berichtjes. Het doet ons goed, maar we missen jullie er natuurlijk wel weer meer door, wat nou ook weer niet de bedoeling is... Desalniettemin, keep them coming en weet dat voor ieder lief woord wij een lieve gedachten per mental mail naar jullie toe sturen.

Koen & Rosa