Verslag 2 - Pingpong's paradijs

Wat is het leven prettig wanneer je, na een lange dag verzadigd van zon, zee en strand, je ogen sluit en in slaap valt met op de achtergrond alleen het geluid van de golven die tegen de rotsen slaan. De dagen kabbelen hier rustig voorbij en wij gaan er moeiteloos in mee. Het paradijs kan hier niet ver vandaan zijn.

Hier komen was helaas niet zo moeiteloos als hier zijn. Zaterdag stonden we, zoals afgesproken, voor 6 uur bij het reisbureau waar we onze bus- en bootkaartjes naar Koh Tao hadden gekocht. De dag was al niet zo begonnen als we hadden gehoopt. Die ochtend waren we bijtijds en na een lekker ontbijt richting het Grand Palace gelopen om daar nog wat cultuur te snuiven. Onderweg werden we echter door een vriendelijke thaise meneer onderschept die, na mij uitgebreid te hebben gecomplimenteerd met mijn bedekte en dus gepaste outfit, ons vertelde dat het Grand Palace en omringende tempels vanwege een boeddhistische feestdag (al weer!) gesloten zouden zijn voor buitenlanders tot na de middag. Daar ging plan A. Terug bij het hotel, waar onze tassen nog opgeslagen stonden, peinsden we over plan B. Uiteindelijk besloten we dat we weinig zin hadden om in het uitermate hete weer het bruisende maar ook vieze Bangkok te doorkruizen opzoek naar enkele, eventueel interessante tempels maar dat we ons liever op een wat rustgevendere manier wilde voorbereiden op de nachtlange reis die we voor de boeg hadden. Dus namen we de taxi naar Lumphini park waar we ons neervleiden onder een boom bij een vijver. Omringd door grote varanen en schildpadjes hebben we wat gelezen en geluierd, om vervolgens via de skytrain naar ons welbekende river taxi stop af te reizen en zo over die rivier terug te keren naar our part of town. Daar schoten we nog even de Banglampu market op, opzoek naar wat proviand voor de reis, waarna we onze tassen ophaalden en de taxi namen naar het reisbureau. Aangezien we ruim op tijd waren gingen we nog even, zoals afgesproken, langs de kleermaker voor de laatste fitting van Koen's zeer geslaagde pak, waarna we geduldig op onze bus wachtten. Een half uur de laat werden we naar buiten geleidt, maar tot onze verbazing kwam daar geen bus, maar een tuk-tuk aanrijden. Opgevouwen tussen onze rugzakken werden we langs ons hotel gereden (die reis was dus ook voor niets, grumpf) om vervolgens ergens langs de kant van de weg te worden gedropt bij een grote groep wachtende medereizigers. Een kwartier later arriveerde er een bus, en rond half 8 zaten we dan eindelijk, helemaal achterin naast nog 3 Nederlanders. De reis was oncomfortabel, mede dankzij het enorme aantal muggen dat zich in de bus had verzameld, en het koste ons dan ook weinig moeite om wakker te blijven tot we om half 3 in Chumpon arriveerde. Helaas ging de boot pas om 7 uur (wat ons wel was verteld, maar zonder kennisgeving van het feit dat dit betekende dat we uren moesten wachten). Slapen ging, bij gebrek aan een enigszins zachte ondergrond, ook nu niet, dus hielden we ons wakker met spelletjes Yahtzee totdat een busje voorreed om ons en onze medereizigers naar de pier te brengen. Daar moesten we weer een uur wachten tot we uiteindelijk, rond half 8, het ruime sop kozen. De 2,5 uur durende reis naar Koh Tao was prachtig maar we waren inmiddels zo moe dat we dit niet echt meer konden waarderen. Op het eiland aangekomen vonden we gelukkig snel de afgevaardigde van ons voorgeboekte resort en dertig heftige minuten vol off-road driving later kwamen we aan bij Laem Thian. Pingpong, de eigenaresse, vertelde ons dat er een hele leuke bungalow voor ons was vrijgekomen, en na een kleine klim stonden we op de veranda van onze thaise villa. Het uitzicht, de knusse kamer met het simpele bed, de provisorische maar schone badkamer en de hangmat voor de deur waren alles wat we hadden gehoopt en meer, en we voelden ons meteen thuis. Na een flinke dut daalden we af naar het kleine maar fijne strandje, waar het badwarme water en prachtige onderwateruitzicht ons weer helemaal opkikkerde. Het koude bier en eten 's avonds was even heerlijk, en, ondanks de plakkerige hitte, sliepen we die nacht zalig. De afgelopen dagen hebben we niet veel meer gedaan als gelezen, geluierd, gegeten, gedronken, gezwommen, geknuffeld, gesnorkeld en vooral veel genoten. Het snorkelen heeft ons, en met name mij, een zeer verbrande achterkant bezorgd (40 spf is toch niet zo effectief wanneer het niet waterproof blijkt te zijn...) waardoor ik maar heb besloten vandaag even uit de zee en de zon te blijven, maar, als ik morgen weer wat minder pijn heb, is het plan om Koen met duiken kennis te laten maken en mijzelf op te frissen zodat we de komende dagen nog meer van de onderwaterwereld kunnen gaan ontdekken. We hebben al besloten dat we hier zeker nog twee nachten langer willen blijven en naar verwachting begeven we ons aankomende zaterdag naar de andere kant van Thailand. Ongetwijfeld later meer over onze verdere belevenisssen.

Toedols!