The Longest Days of my Life

Poeh poeh, ik heb eens goed kennis gemaakt met de chaototische aard van de Afrikanen...

Dinsdag genoot is nog volop van de (toen nog onbewuste) stilte voor de storm. 2 uur lang heerlijk langs de kust gewandeld en 's avonds bij Theo, een van de staff members van Elizabeth en mijn tijdelijke buurman, gegeten. Hij had mij uitgenodigd zodat ik zijn vrouw en 5 maanden oude zoontje ook eens zou ontmoeten en het was erg gezellig. Ze zijn allemaal Rwandese vluchtelingen en z'n vrouw, Denise, had heerlijk Rwandees gekookt. Hun zoontje, Sabian, is echt een wolk van een kind dat heel gemakkelijk is met vreemden. Ik zat dus de hele avond met een prachtige donkere baby in m'n armen. Borrel, borrel, daar kwamen mijn moedergevoelens.... Na het eten npg een hele tijd met Theo over Rwanda zitten praten en om een uur of twaalf in m'n bedje gekropen. Eigenlijk te laat, want de volgende ochtend moest ik om half zes op om de shuttle naar UWC te halen.

Woendag was een zeer dubbele dag. 's Ochtend kreeg ik samen met zo'n veertig andere internationale studenten allerlei praatjes over o.a. veiligheid, toersisme en HIV/aids. Zeer informatief allemaal, maar ook erg vermoeidend. Gelukkig kregen we een verkwikkende lunch en daarna een rondleiding over het universiteitsterrein. Het was me ook gelukt om wat meer duidelijkheid te krijgen, althans, dat dacht ik toen, over mijn uiteindelijke verblijfplaats. Ik zou een kamer krijgen in het zogenaamde Disa Hof, een residence buiten campus, maar wel met alle campus faciliteiten zoals computers en keukens plus een uurlijkse shuttle naar de universiteit. We moesten nog wel de volgende dag terugkomen om ons in te schrijven. Weer zo gruwelijk vroeg op dus... Maar goed, ik zat met een redelijk tevreden gevoel in de schuttle terug naar huis. Daar aangekomen moest ik me snel klaarmaken voor een chique pianoconcert dat in de Art Foundation naast de b&b werd gegeven. Dat was nog al een change of scenery. Opeens zat ik tussen allemaal opgetutte, duidelijk zeer welvarende, blanke ouweluidjes naar Bach te luisteren terwijl ik een paar uur eerder nog opging in de chaotische, jonge en gekleurde mengelmoes van UWC. Heel appart, maar ook erg leuk. En ik ben er achter dat ik een groot liefhebber ben van Debussy... Zo leer je nog eens wat over jezelf.

De volgende dat moest ik om 10 uur bij de uni zijn, maar de shuttle reed er maar 1 keer per dag heen, dus het was gewoon weer om half 6 op... Tussen 8 en 10 een beetje de tijd gedood met het ontdekken van het terrein, om braaf op tijd samen met wat andere studenten paraat te staat op de afgesproken plek. Maar er kwam niemand... Ik had toen al moeten weten dat het een dramatische dag zou worden. Na een half uur zijn we maar naar het International Office gelopen maar onze begeleidster was ook daar vermist, dus moesten we braaf wachten en wachten en... wachten. Uiteindelijk kwam er een jongen die ons een registratieformulier gaf wat we in moesten vullen. Toen we dit hadden gedaan werden we door hem naar de cashiers gestuurd om onze registratiekosten te betalen. Na daar twintig minuten in de rij te hebben gestaan vertelde de vriendelijke vrouw achter het loket me dat ik niet kon betalen zonder studentennummer, maar om een studentenummer te krijgen moesten we registreren en daarvoor moest je eerste betalen... You can see the problem here. Murmel... Gelukkig kwam een andere student een bekende tegen die ons een nummer bezorgde. Weer braaf in de betaal-rij gaan staan. Maar vrees niet, dit was slechts het begin van mijn ordeal. Want toen ik aan de beurt was kwam ik er achter dat mijn nummer niet actief was (**&*^#(#(@)!!). Ok, naar de helpdesk dan maar... De persoon die me kon helpen had uiteraard lunchpauze dus ik kon het 1,5 uur later nog een keer proberen... Om een lang verhaal kort te maken, om 3 uur had ik dan eindelijk betaald en kon ik me registeren. Dat ging allemaal redelijk vlekkeloos, althans, tot dat ik m'n vakken moest doorgeven... Twee van m'n vakken, beiden arabisch, bleken niet in de database te staan. Wat bleek nou, de leraar arabisch was op een sabbitical gegaan en ze hadden pas de vorige dag een vervanging gevonden. Helaas was het nog niet bijgewerkt in de computer... Hoe kon het ook anders. Op het moment ben ik dus voor 4 inplaats van 6 vakken ingeschreven en er klopt nog meer niet maar dat regelt zich hopelijk later nog wel. Ik kon in ieder geval een studentenkaart laten maken wat betekent dat ik nu dan echt een officiele student ben aan de UWC... En dat was dan ook het enige positieve aan de dag. Oja, dat en de boodschap dat ik misschien toch een kamer op campus kan krijgen. Waarschijnlijk kon ik zelfs de volgende dag (vandaag dus) intrekken dus ik moest m'n spullen maar meenemen. M'n spullen maar meenmen...? Voor de zekerheid? En dan voor niks de hele dag op de uni om 's avonds, met m'n spullen weer terug naar Muizenberg te moeten keren... Ik dacht het niet dus.

Mocht het niet duidelijk zijn, ik ben vandaag dus niet naar UWC geweest. En dat is maar goed ook bleek net toen ik m'n contactpersoon Debbie belde. Ze had nog geen contact gehad met de persoon die over de accomodatie gaat en ze zou met een uur later met informatie terugbellen. We zijn nou 3 uur verder en ik heb nog niks gehoord... Zo gaat dat dus hier. Maar no worries, ik begin er aan te wennen en gelukkig kan ik nog in mijn kamer hier blijven zitten. Het is erg fijn om terug te kunnen vallen op Elizabeth, that's for sure. En hopelijk is alles maandag geregeld... Ik heb dan ook al les, dus hoe ik lessen volgen ga combineren met verhuizen weet ik niet, maar, Insh Allah, zal ik volgende bericht kunnen posten vanaf een campus computer... You never know.