Recap

2 maanden samenvatten in een niet te langdradig verhaal... Lastig. But I'll give it a try. Eerst wat herinneringen ophalen. Ik pak even m'n agenda erbij...

Goed, 12 april stuurde ik mijn een-na-laatste berichtje. Ik zat toen nog gewoon in het alledaagse, met lessen iedere dag behalve vrijdag. Zoals ik al eerder zei, academisch gezien is mijn verblijf niet bijzonder uitdagend, maar ik werd wel goed bezig gehouden, met wekelijkse opdrachten en mid-semester testen. Er moest natuurlijk ook plezier gemaakt worden, en ik probeerde zo vaak mogelijk van campus te ontsnappen. Weekendjes in Seapoint met Josh, shopping sprees, strandwandelingen en grote visplateaus gaven mij die paar lange maanden nog net dat beetje vakantiegevoel. Genoeg in ieder geval om me op te laden voor de examenperiode, die eind mei begon. In totaal had ik 6 tests, de meeste bestaand uit essay-achtige vragen, en met een enkele uitzondering zijn ze allemaal zeer voorspoedig verlopen. Ik reken op een aantal A's, hopelijk vijf, misschien zelfs 6, maar volgens mijn International Office begeleidster kom ik daar pas in NL achter... Beetje jammer, maar goed.

Helaas werd ik aan het eind van de examenperiode nogal ziek. Hoge koorts en hevige pijnen in mijn onderrug en buik hielde me in bed. Toen ik die zaterdagochtend mijn temperatuur op 40 graden vaststelde, besloot ik dat het misschien wel een goed idee was om een dokter op de zoeken. Helaas, in het weekend zijn dokters in Kaapstad allemaal vrij (?), dus liet ik me naar het ziekenhuis brengen, om in ieder geval een diagnose te krijgen. Nadat de zuster wat testjes had gedaan kon de dokter mij slechts vertellen dat ze me niet verder konden helpen, want openbare ziekenhuizen in Zuid-Afrika behandelen alleen mensen die op sterven na dood zijn... (Good news, I guess. At least I wasn't dying :-)Na die teleurstellende ervaring ben ik maar weer in mijn bed gekropen, hopend dat het allemaal vanzelf over zou gaan. Well, that didn't happen, helaas, dus maandag op naar de campusdokter. Die was wat bezorgd, zeker omdat ik al 4 keer eerder voor een blaasontsteking langs was geweest. Zoals ik zelf al dacht, constateerde hij nierbekkenontsteking, maar, dat niet alleen, ook een gastritis. Blijkbaar had ik met het slikken van ibuprofen op een nuchtere maag (bij gebrek aan eetlust had ik drie dagen niet gegeten) mezelf ook een maagontsteking geven... Slim, dacht ik zo. Maar goed, de dokter vond het vreemd dat ik zo vaak terugkerende blaas- en nierproblemen had, dus hij stuurde me door naar de radioloog voor een echo. Behalve het onaangename prijskaartje was dat een erg gave ervaring. Tis erg bijzonder om de binnenkant van je lichaam op een tv-scherm te zien, I can tell you that now. Gelukkig was er niks aan de hand, en na een fikse antibiotica kuur en nog een riedel andere medicijnen voor mijn gastritis werd ik langzaam weer beter. Echter, door deze kortstondige malaise had ik mijn laatste examen gemist. Dit betekende dat ik moest wachten tot de herexamenperiode voordat ik op reis kon. Well, those were probably the most boring two weeks of my life. Bijna iedereen in mijn residence vetrok die week, en opeens zat ik alleen in mijn kamertje, zonder autorijdende kamergenoot of afleidend vriendje (Josh heeft een vakantiebaan en was het grootste deel van de dag foetsie). But, I survived, en 18 juni had ik dan eindelijk mijn laatste examen, waarna ik direct mijn tassen pakte en naar Johannesburg vloog. Na een 3,5 uur vertraagde vlucht werd ik (thank god) opgehaald door een aardige barman/chauffeur die mij naar een backpackers in Kensington (buitenwijk van Joburg) bracht. Daar gelijk in bed gedoken, want er was een plekje in de bus van 7 uur naar Maputo met mijn naam erop. (Dat klinkt zo veel beter in het engels…) Bus gehaald, reis overleeft, ondanks de benarde positie tussen zakken vol uiten, aardappels en sinaasappels, breed-heupige buurvrouwen en bussen die wegrijden bij grensovergangen… Om een uur of 6 (2 uur te laat) was in dan eindelijk in Maputo aanbeland, waar ik met stevige tred naar de dichtstbijzijnde backpackers liep (you who know me well, of course I planned this, and I checked out the fastest route on the map :-). Daar kwam ik twee Australiërs, Ed en Mitch tegen, die diezelfde ochtend ook vanaf ‘mijn’ backpackers in Joburg waren vetrokken. We hit it off, en na een voedzame, doch ietwat over-sausde visschotel in een restaurant met de fantasievolle naam ‘Pirata’, besloten we om gezamenlijk naar het Noorden te reizen. Na een interessante dag in Maputo stapten we dan ook gedrieën in een bus naar Vilakulo, een kustplaatsje dat ‘grenst’ (kan je dat zeggen) aan een prachtige eilandgroep, Archipelago de Bazaruto (of zoiets). Op mijn aanraden hadden we een over-night dowh safari geboekt, wat erg exotisch en gevaarlijk klinkt, maar niets anders ik dan een meerdaagse tocht op een plaatselijke zeilboot. Dit was een beetje prijzig, maar bij nader inzien absoluut het geld waard. Het ware twee fantastische dagen, slapend op het dek, snorkelend in turkooizen wateren, dinerend op rond een kampvuur op het strand, zeiland langs prachtige bounty eilanden, you name it. Magical. Vooral de zandduin op de grootste eiland, Bazaruto, was erg bijzonder. Ik voelde me helemaal in mijn woestijn-element (zie foto’s, wat ook gelijk de enige foto’s ijn die ik heb genomen… sorry about that), wat een prachtige aanvulling was op mijn zee-element. Terug op het vaste land verbeleven we nog drie nachtjes in de zeer aangename backpackers daar (met zwembad, jawel), waarna ik naar het zuiden zou afzakken en de boys verder noordelijk zouden gaan, en route naar Tanzania. They changed their minds, however, and followed me… Again :-). Dus, naar Tofo, een kustplaatsje halverwege Vilakulo en Maputo. Daar was het stukke drukker, maar aangenaam none the less. Ik had een vrij druk schema, met paardrijden over het strand en door de palmplantages en twee duiken in Tofo's visvolle wateren. Op weg naar de tweede duik kwamen we een walvishaai tegen, which we could swim with. Het was echt fantastisch om boven zo’n grote vriendelijke reus te zwemmen, totaal ongestoord door de 7 irritante menselijke wezens die hem achtervolgenden. Really great. Dat, en de aangename uren op het strand in de zon, gaven mij het ultieme vakantiegevoel, en ik vetrok eergisteren met een zeer tevreden gevoel naar Kaapstad. Nu zit ik voor de laatste avond op mijn kamertje, met mijn koffer ingepakt naast me. Ik weet nog niet precies waar ik heen ga, maar waarschijnlijk spendeer ik de komende tien dagen in en rond het centrum van Cape Town, cultuursnuivend en souvenirzoekend. And then, I'll be coming ‘home’ (although home is were the heart is, as they say). Dus, allen, dank voor de interesse en lieve reacties, and I’ll be seing you soon.