Fast Changes, Slow Pace

Jeetje, it's been long. Too long. Mijn excuses. Ik kan wel redenen verzinnen waarom het zo lang stil is geweest, maar het komt op hetzelfde neer. Life isn't exciting enough to talk about it, nor boring enough to want to...

Goed, er is een hoop gebeurd in de afgelopen maand. De meest schrijvenwaardige gebeurtenissen zijn waarschijnlijk mijn uitstapjes.
In mijn mid term/easter break, die plaatsvond in de laatste week van maart (ja, inderdaad, een week voor Pasen, hence the name... heel logisch), ben ik naar Durban gevlogen om mijn tante te bezoeken. Ik kwam woensdag middag aan, waarna oom Chris ( :-) ) mij door de ongelofelijk groene heuvels van Durban naar hun nederig stulpje bracht. Ok, dat klopt niet helemaal… 'hun' is niet waar en 'nederig stulpje' een rather big understatement. Ze woonden op dat moment namelijk in bij een vriend/collega in een groot huis op een 'golf estate'. En ja, een golf estate is wat het lijkt, een golfcourse met huizen er om heen. Niet rot, zal ik maar zeggen. Die middag een beetje geacclimatiseerd en genoten van de impala’s die de green (jaja, een golf term) netjes behielden.

De volgende ochtend (nou ja, ochtend, ochtend… een paar uur nadat ik was opgestaan) zijn Berthe (das mijn tante) en ik naar Hluhluwe gereden, een wildpark ongeveer 3 uur van Durban vandaan in de richting van Lesotho. Toen we ’s middags de hekken van het park binnenreden begon de wildervaring gelijk goed. Eerst zagen we in de verte een sierlijk giraffehoofd boven een boom uitsteken en iets verder langs de weg lagen er drie neushoorns en twee buffels in een vijver.(It beats ducks, I can tell you that!)
We kwamen zeer excited aan bij ons kampement, Hilltop Camp, waar we een rondavel, oftewel een ronde hut hadden geboekt. Toen er een hert van achter onze hut wegsprong terwijl ik naar de wc liep wist ik het zeker, dit was ‘the real wild thing’. Na een uurtje bij het zwembad te hebben gelegen (ok, zo wild was de ervaring nou ook weer niet…) gingen we op een sunset drive. Ik, op aandringen van mijn regelneverige tante, voorin naast een zeer praatgrage gids Pegie, die mij inwijdde in het Zulu geloof. Binnen no time kwamen we een kudde wildebeesten tegen. De zebra’s en olifanten volgden snel. Toen we om een uur of zeven ergens op een heuvel een pauze hielden voelde het voor het eerst alsof ik echt in Afrika was. De rollende heuvels, bedekt met goud gras en apebroodbomen, de zon die haar rode afscheidsstralen over het landschap liet schijnen. Prachtig. Daar, op die heuvel, zag ik de plek waar ik mijn leven zou kunnen leiden.

Aangezien er altijd wel wat spannends gebeurt wanneer mijn tante en ik op pad zijn (sommige van jullie herinneren je misschien wel de verhalen van dwalingen in Maleisische oerwouden…), was het slechts wachten op wat actie. En ja hoor, terwijl we in het donker (dat krijg je, als de zon ondergaat…) over een gravelweggetje reden, ik met een schijnwerper in mijn hand opzoek naar een leeuw of ander beest met snorharen, kregen we een platte band. Onze gids kroop mopperend en enigszins bezorgd kijken (of verbeelde ik me dat maar?) onder de jeep om de reserveband los te draaien terwijl ik hem bijscheen (ja, je weet de regel, de bijrijder fungeert ook als assistent in cases of emergency). Na een kwartiertje prutsen hoorde ik opeens een laag gebrom uit de bosjes komen. Ik keek geschrokken naar de kenner die voor mijn voeten op de grond lag. “Olifant?”, vroeg ik. “Nee”, zei hij, grijnzend om mijn onwetendheid, “leeuw”. LEEUW!? Ja, en dichtbij ook. Ik schat zo’n 25 meter.. Well, at least we found it. Or did it find us? Hoe dan ook, Pegie verzocht iedereen om in de jeep te blijven terwijl hij hem opkrikte, wat mij niet zo’n goed idee lijkt, aangezien de auto zonder 500 kilo aan passagiers al zwaar genoeg leek. Maar goed, wie ben ik…. Dus ik hield mijn mond en toen het reserve wiel er bijna op zat gebeurde het onvermijdelijke. De buis waar de krik op steunde brak. Auto kapot… Mjah, haha… Dus toen was het wachten op het reddingsteam. Na drie kwartier waren we weer terug op Hilltop, waar we ons als beesten op het buffet stortten. Seemed a good idea at the time, maar toen ik later in mijn bed een uur wakker lag door een onnatuurlijk uitgerekte gevoel in mijn buik, had ik spijt…
De dagen erna waren gevuld met het bekijken van allerlei spannende beesten. Het park is vrij dicht begroeid, dus je kreeg het wild niet op een zilveren blaadje geserveerd, maar dat voegde juist wel wat aan de ervaring toe. We hebben uiteindelijk geen katachtige gezien, maar dat mocht de pret niet drukken. Het waren twee hele mooie dagen.

Zaterdag kwamen we terug in Durban. Zondag zijn we door de groene heuvels van de KwaZulu Natal midlands gereden en de rest van de week liet ik me even meevoeren door het leven in suburbia, met bezoekjes aan de schoonheidspecialist, etentjes en bioscoop bezoekjes. Oja, de dag van mijn vertrek ben ik opgetrokken met een filmploeg van National Geographic die een documentaire aan het maken is over de apen die op de estate wonen. Was erg leuk om te zien hoe ze te werk gaan, de apen en de filmers, maar ik ben er ook wel achter dat het niks voor mij is. Zoveel wachten en niks doen en wachten en niks doen en stil zijn en wachten… god, vermoeiend. Maar als jullie over een paar maanden een docu zien over vervet aapjes in Durban, zoek voor mijn naam bij de aftiteling :-). Just kidding.

Goed, dat was uitstapje 1. Uitstapje 2 begon afgelopen week donderdag. Een vriend had me gevraagd om met hem zijn familie te bezoeken in Upington. Aangezien ik graag meer van Zuid Afrika wil zien leek het me een goed idee. Upington ligt in the Northern Cape (jaja, inderdaad, noordelijk), vrij dicht bij de grens van Namibië en Botswana en het is omringt door droog, woestijnachtig landschap. Sounds like my piece of cookie, don’t you think? Na donderdag 4,5 uur op de minitaxi te hebben gewacht (die volgens mijn reisgenoot echt niet hetzelfde zou zijn als de minibusjes die hier in Kaapstad en omsteken taxiën, maar dat natuurlijk wel bleek te zijn) werden we eindelijk opgepikt. Slechts een naïeveling (ik?) zou denken dat we toen ook daadwerkelijk richting Upington zouden gaan. Don’t be silly. We reden eerst nog een paar uur rond verschillende wijken totdat we absoluut volgestouwd waren met reislustige (en enkele dranklustige) types, samengedrukt in een klein, wit, oncomfortabel busje, dat, totdat iemand het brilliante idee kreeg om de zekering te vervangen, bij ieder stoplicht/bord afsloeg. We had a very interesting trip ahead of us….

De volgende ochtend kwamen om een uur of 10 aan bij Josh’ (das die vriend) tante. Erg lief mens, die ons totaal niet had verwacht, wat mij een beetje geneerde. But no worries, ze imporviseren hier graag. Later op de middag bezochten we zijn oma en nicht, die ons meenam naar een shebeen (een soort drankhuis die je hier overal in de townships hebt). Later die avond gingen we het spannende (nee, niet echt dus) Upington in, waar ik werkelijk de sterren van de hemel heb gepooled in een sportsbar (6 mannen na elkaar verslagen :-) ). Die nacht sliep ik heerlijk in mijn bunk bed.
De armoede in the Northern Cape is alom aanwezig. Josh’ familie heeft redelijke mooie huizen in vergelijken met de omringende shacks, maar ze zijn naar Europese maatstaven erg arm. Overal om je heen zie je alcoholisten en op iedere straathoek wel een drankzaak om ze van hun vergif te voorzien. Het is schrijnend, maar ergens ook wel begrijpelijk. Ondanks alle tegenslagen zijn de mensen vrolijk en uitgesproken. ’s Avonds kwamen de tamboerijn en gitaar te voorschijn en werden er de hele avond gospelliedjes gezongen. En dan waren er natuurlijk de braai’s, oftewel, de bbq’s. Iedereen was (aangenaam?) verrast doen ik de kolen begon de verleggen en de vleestang in de hand nam. Toen ik zei dat ik thuis altijd bbqde leken ze wat geruster. Maar toch, een vrouwmens achter de braai…?

Na twee dagen gebruik te hebben gemaakt van ieders gastvrijheid begon ik me een beetje ongemakkelijk te voelen. We besloten om de laatste drie dagen een huisje te huren op een eiland in de oranje rivier, een brede, rustige stroom die Upington doorkruist. Dat bleek een erg goed idee te zijn, want het koken in ons eigen keukentje, braaien op onze eigen braai, zwemmen in het zwembad en de rivier, zonnen in de hete Upington zon en genieten van het heerlijke warme Noordkaapse avonden was precies wat ik nodig had. Vanochtend ben ik weer ‘thuis’ (want zo voelt het echt, hier, in mijn kamertje) aangekomen, bij mijn lieve huisgenote die allerlei Paastraktaties voor me heeft gekocht. Heerlijk uitgerust en ready to take on the world :-).

Ik zal wat foto’s van mijn vriendjes hier en mijn uitstapjes bij mijn bericht plaatsten en ik beloof, m’n volgende verhaaltje zal geen maand op zich laten wachten.