Week 2

Salaam,

Het is inmiddels al weer bijna week 3, maar zoals beloofd, hier mijn wekelijkse update.

Goed, wat heb ik allemaal meegemaakt... Knars, knars... Ik geloof dat de zon mijn geheugen iets wat aangetast heeft, cause that's right, het weer is fantastisch! Sinds een dag of twee is de wind gaan liggen en het zonnetje schijnt trouw, dus ik lig iedere dag, als ik niet op de thee ben bij de Bedoeinen, heerlijk met mijn laptopje op m'n zonnebed. Not bad, dacht ik zo :)

Maar dat is niet alles wat ik mee heb gemaakt, nee, nee, ik heb er ook al een ware woestijntocht opzitten. Althans, tocht... Ik zal bij het begin beginnen..

In de week na haar aankomst had ik Dina enthousiast verteld over al mijn voorgaande Sinai-ervaringen. Het meest geliefde onderdeel daarvan is toch wel het ondernemen van een woestijntocht, wat ik nu al zeker 7 keer heb gedaan. Na al mijn verhalen, geillustreerd door de aanblik van de prachtige bergen achter ons, was Dina toch wel erg benieuwd geworden naar de 'desert experience'. Toen haar vriend Khaled vrijdagavond als verassing voor haar hutje stond, besloten we zo snel mogelijk de woestijn in te gaan, aangezien Khaled woensdag weer terug naar Cairo moest. Mijn inschatting was dat zij een al te lange tocht waarschijnlijk niet zouden kunnen waarderen, maar Dina wilde wel graag een nacht in de woestijn doorbrengen (zelfs na mijn antwoord op haar vraag waar we zouden slapen; "under the stars", en de verbaasde en enigzins angstige blik die daarop volgde) dus besloten we er een 2 dagen, 1 nacht safari van te maken. Ik besprak het met Farag, en hij zou de kamelen regelen zodat we maandag konden vertrekken. Zondag werden de boodschappen gedaan, en daar stonden we dan, maandag ochtend om een uur of 9 (een uur achter op schema, en nee, ouders, niet dankzij mij..) aan het begin van Wadi Melch', onze kamelen Berk en Sailan op de laden. Ik had toen al kunnen vermoeden dat het een enigzins ergelijke tocht zou worden, want Khaled en Dina waren constant kliekjes aan het nemen van elkaar (voor de kameel, naast de kameel, voor de bergen...) en Dina kermde bezorgd over het geluid dat kameel Berk produceerde. Maar daar gingen we dan toch, Dina op de kameel en wij te voet. Na een paar kilometer moesten we echter wat klimmen, en Dina moest afstappen. Dat het haar zwaar viel was met de daarop volgende lunch goed te merken. Zij zat uitgeteld op de deken terwijl Farag en ik thee, brood en de rest van het eten maakten. Maar goed, ook ik was erg moe tijdens mijn eerste woestijntocht, dus dat kon ik wel begrijpen. De ergernissen begonnen pas echt 's avonds, toen er weer totaal niet werd geholpen en er wel allerlei eisen werden gesteld. Daar moet ik bij vermelden dat Farag de tocht als een totale vriendendienst deed en geen geld vroeg voor zijn gids/vuurmaak/broodbak-kwaliteiten, en dat hij daarnaast ook nog een flinke griep onder de leden had, met bijbehorende koortsaanvallen.. Ik verwachte dus wel wat input, of in ieder geval duidelijke dankbaarheid, en dat was ver te zoeken. We hadden ook nog flinke pech, want nadat het eten al op het vuur lag begon het te regenen en we moesten verkassen naar een andere, hogere plek, in verband met overstromingsgevaar. Dus wij op de late avond de kamelen weer opzadelen en bepakken en door de stormachtige wind en regen naar een beschutte plek tussen de rotsen. Het was een waar avontuur en ik voelde me net Maria die met Josef 's nachts door weer en wind door de woestijn trekt. Toen we in veiligheid waren storten we ons op ons eten en nadat onze buikjes vol waren met heerlijke kip in aluminiumfolie (het tweede niet voor consumptie, maar bereiding :P) gingen we slapen. Het was een barre nacht, en om een uur of 4 werd ik wakker van een kermende Farag die een zware koorsaanval had. Na wat paracetamol sliep hij weer in en de ochtend was zonnig en wolkvrij. Althans, totdat Farag en ik, na het bereiden van het ontbijt ruim een uur moesten wachten tot Dina en Khaled eindelijk klaar waren met een van hun dagelijkse ruzies, waardoor we erg vetraging opliepen en Farag niet meer naar zijn zieke oom in Sharm en Sheikh kon die dag. Toen waren er wel wat donderwolken te zien boven mijn hoofd. Maar goed, alles is nu weer uitgepraat, dus ik zal er niet langer over zeuren. Het was een aparte tocht in ieder geval. Ik weet wel dat ik wat langer de woestijn in wil voordat ik terug ga. Misschien een dag of 5 ofzo.. Maar ik wacht nog wel ff tot het wat warmer wordt, want die barre nachten.. Niet echt mijn ding.

Dus, dat was dat. Verder niet zoveel bijzonders beleefd. Mijn onderzoek gaat z'n gangetje (ik zal hier in mijn volgende mail iets over uitwijden, voor de mensen die geen idee hebben wat ik aan het onderzoeken ben) en zoals ik al zei geniet ik van het weer.

Maar nu ga ik wat eten en naar de wc (moet plassen! niet gezond..). Tot volgende week! Ohja, foto's uploaden is gelukt en ze staan op hyves, in de map 'veldwerk Egypte'.

Toedels!