week 7 en 8

Margaba!

Zo maak je 5 weken lang bijna niets mee, en zo gebeurd er van alles is slechts een week. Tis oneerlijk verdeelt in het leven... Maar, aangezien ik dus een hoop te vertellen hebt, zal ik alles enigszins beknopt proberen te beschrijven, anders zitten jullie morgen nog achter de pc, ligt heel Nederland plat, en kan ik zo niet meer terug komen door de torenhoge inflatie. Kortom, wereldvrede hangt af van de lengte van dit bericht, dus ik houd het zo kort mogelijk :).

Toen ik mijn vorige bericht schreef was ik al op de hoogte van een aankomende bruiloft. Enkele dagen ervoor had Farag me verteld dat we waren uitgenodigd voor de bruiloft van een vriend van hem 1,5 week later, en die dag zelf had ik een interview gehouden met de bruidegom. Hij is 25, zijn bruid 19, en ze hadden elkaar na de verlovingsceremonie niet meer gezien, al hielden ze wel contact met de mobiele telefoon. Het verbaasde me enigszins toen hij vertelde dat hij en zijn toekomstige bruid niet bij de trouwerij aanwezig zouden zijn. De woensdag voor het feest zou er een privé gelegenheid zijn waarbij alleen de vrouwen samen de bruid feliciteerden en afscheid van haar namen, maar de volgende dag zou het bruidspaar zich terugtrekken na een rondje door het dorp te hebben gereden aan de kop van een luid toeterende bruidstoet. Het huwelijksfeest zou drie dagen voortduren, zonder dat de gasten een glimp op zouden vangen van het kersverse stel. Ik probeerde me een Nederlands huwelijk voor te stellen zonder bruidspaar. Het zou een verwarrende bedoeling worden en het voelt vreemd iets te vieren wat je niet kan zien. Maar goed, zo gaat dat dus bij de bedoeïenen, en ik voelde me erg fortuinlijk dat ik dit, enigszins op de valreep, nog mee zou gaan maken.

Aangezien ik dus twee feestelijke gelegenheden in het verschiet had, en er mooi uit wilde zien voor beiden, besloot in nog een tweede djellabia aan te schaffen. Bij het uitzoeken van mijn eerde bedoeïenengewaad had ik ook een rood exemplaar gepast, maar uiteindelijk de andere verkozen. Na een vruchteloze zoektocht naar een zwarte djellabia, die ik eigenlijk wilde, ging ik toch met deze felgekleurde jurk naar huis, on the spot op maat gemaakt door de zeer vriendelijke kleermaakster Otta. Na ook nog een paar toonbare slippers te hebben aangeschaft, was ik er klaar voor. De dag zelf waste ik m'n haar, kleedde ik me aan en maakte ik me op, mijn ogen iets uitbundiger opgesmukt dan normaal. Toen Hoda, de zus van Farag' schoonzus Hennan, uiteindelijk mijn tuin in kwam lopen om me op te halen zag ik hoe ernstig underdressed ik was. Zij droeg een goed versierde overjas, met daaronder een glanzend zilveren gewaad, een goud en zilver geborduurde sluier en heftige oogmake-up, inclusief gouden glitters. Ik complimenteerde haar met haar prachtige verschijning en haastte me enigszins opgelaten terug in huis om wat extra oogschaduw aan te brengen. Iets gepaster uitgedost vertrokken we 10 minuutjes later samen met Hennan en haar twee dochtertjes naar het huis van de eerste bruid. Voor het huis stond een grote aluminium pan op het vuur en zaten twee mannen over twee net geslachte geiten gebogen. Binnen werden we opgewacht door een stuk of 20 vrouwen, jong en oud, allemaal even uitbundig gekleed. De harde Egyptische dans muziek die door het hele dorp te horen was schelde door de achtertuin, waar we gingen zitten en thee en limonade aangeboden kregen. Steeds meer vrouwen en kinderen stroomden binnen, en jonge vrouwen en meisjes begonnen sensueel te dansen, hun heupen wiegend op het ritme van de muziek. Na ongeveer een uur kwam de bruid naar buiten in een strakke zilveren jurk, en ze ging zitten op een van de twee troonachtige stoelen die tegen de muur stonden opgesteld. Het aantal vrouwen en kinderen groeide binnen twee uur tot zeker zeventig, en de harde muziek werd bijna overstemd door hun geklets en de huilende en spelende kinderen. Op een gegeven moment was er allerlei commotie, en Hoda trok me langs de groepjes vrouwen richting de bruid. Daar zagen we dat de bruidegom naast haar had plaatsgenomen en de taart werd aangesneden. Ze kregen beiden een stuk waarvan ze elkaar voerden. Toen, zo plotseling als hij was verschenen, verdween de bruidegom weer. Nadat de taart was uitgedeeld werden we door buurmeisje Aicha overgehaald om de andere bruid ook te bezoeken (het huwelijksfeest de volgende dag was voor 2 paren). Zo gezegd, zo gedaan en een kwartier later stapte we een tweede huis binnen. Hier was het feest binnen en overal zaten vrouwen op de grond. In de voorste kamer zat de bruid, en voor haar danste een tiental jonge vrouwen. Hun danskwaliteiten waren indrukwekkend, en het was moeilijk om hun wiegende, schuddende en draaiende heupbewegingen niet met seks te associëren, wat een aparte ervaring is in een maatschappij waar de vrouwelijke seksualiteit zo wordt onderdrukt. Ook ik werd verleidt door de ritmische muziek en deed mijn poging op de dansvloer, maar al de goed bedoelde aandacht die ik daar kreeg maakte me erg onzeker en ik trok me snel weer terug in mijn rol als toeschouwer. Om een uur of elf werd er buiten eten geserveerd en Hennan en ik hurkte neer rond een grote schaal met rijst, schouder aan schouder met een stuk of vijf andere vrouwen die in het donker onidentificeerbaar waren. Na het eten werden we opgehaald door Farag en gingen we terug naar huis. Het vrijgezellenfeestje zat er op, maar het huwelijk moest nog komen.

De volgende dag in de namiddag ging ik wederom met Hennan, Hoda en de kids naar het huis van de eerste bruid, dit keer in gehuld in de blauwe djellabia en met aanzienlijk dikkere make up (you don’t make the same mistake twice). We zaten op dezelfde plek in de achtertuin en terwijl ik in een gesprek met een Duitse vrouw verwikkeld was en de meisjes voor de in wit gehulde bruid dansten, ontstond er opeens een hoop commotie. Blijkbaar was de auto gearriveerd die het bruidspaar door het dorp zou rijden, en Hennan kwam toesnellen en vroeg me om Farag te bellen. Die pikte ons voor het huis op, en tien minuutjes later reden we in de kleine Russische schicht achter de bruidsauto aan, Faraag achter het stuur, Farag ernaast, en Raiha, Hennan, de twee kids en ik achterin gepropt. De stoet auto’s groeide snel, en na een kwartier reden er zeker dertig luid toeterend achter de twee bruidsparen aan, de vrouwen joelend en mannen wuivend met blauwe zakdoeken. Het bleek van belang te zijn dat men zo dicht mogelijk bij de bruidsauto’s kwam, en Faraag reed als een idioot om zijn positie te behouden, en later, toen dat was gelukt, te herwinnen. Ondanks mij redelijk hoge stress resistentie sloot ik menigmaal mijn ogen als we weer gevaarlijk dicht op een voorligger zaten en uiteindelijk hadden we ook twee (minimale) aanrijdingen. Toch genoot ik met volle teugen, en als men onder mijn sluier had kunnen kijken hadden ze daar de hele avond een zeer grote glimlach gezien. Nadat de parade was afgelopen en het bruidsparen zich hadden teruggetrokken begaven de gasten zich naar het feestterrein, waar de mannen en vrouwen apart van elkaar de huwelijken zouden vieren. Ik nam plaats in een zee van in zwart gehulde en gesluierde vrouwen en werd van het ene naar het andere groepje gesleept door familieleden. De avond werd afgesloten met een klassieke bedoeïenendans, waarbij de mannen in een halve cirkel om een groep vrouwen gingen staan, waaruit een of meer te voorschijn kwamen die in speciaal gewaad en bedenkt gezicht een soort indianendans voor hen opvoerden. Het was een zeer indrukwekkende avond, en ik ging zeer tevreden naar bed.

De volgende ochtend stond ik vroeg op om mijn tas in te pakken, want ik zou om elf uur de bus nemen om Dina in Cairo te bezoeken. Na een half uur op de bus te hebben staan wachten werd ons verteld dat hij vandaag niet ging, en dat we het om drie uur nog eens moesten proberen. Gelukkig ging de bus van drie uur wel, en na een lange en stuiterende reis kwam ik om tien uur aan in hartje Cairo, waar Dina me van het busstation haalde. Ik had een bezoekje van 5 dagen gepland, maar nu, een week later, zit ik hier nog steeds. Het is moeilijk om het stadsleven los te laten na twee maanden dorp, en ik heb het hier erg naar m’n zin. Ik slaap in Dina’s lindegroene kamer en heb draadloos Internet. Mijn dagen en avonden breng ik door met winkelen, bezoekjes aan de schoonheidsspecialist en de bioscoop, heerlijk eten en drinken en nog meer winkelen. Mijn backpack was half leeg toen ik aankwam, maar is nu propvol, en ik heb vandaag nog een extra weekendtas gekocht :s. Eigenlijk is het schaamteloos, maar ik kan me niet inhouden! Cairo is vies en druk, zoals altijd, maar ik zie nu ook de menselijke kant en ik vind het heerlijk. Ik kijk er oprecht naar uit om hier te komen wonen, en ik hoop ontzettend dat ik de fondsen kan vinden om mijn master aan de Amerikaanse universiteit hier te bekostigen. Ik maak in ieder geval een hoop vrienden (de Egyptische jeugd lijkt ontzettend op mijn leeftijdsgenoten thuis, behalve op het gebied van contact tussen de sekses). Dina heeft me overgehaald om ook morgen nog te blijven en het familiediner bij te wonen, maar zaterdagochtend ga ik dan echt terug naar Tarabeen, waar ik me nog even twee weekjes op mijn onderzoek zal storten en een paar dagen de zon zal opzuigen. En dan zit het er op… Ik kom naar huis! Jeej! :) Ik mis jullie hoe langer hoe meer, en ik kan niet wachten om mijn leventje weer op te pakken. Hopelijk vliegt de tijd. Tot snel in ieder geval!

P.s. Helaas was het niet mogelijk om foto’s te nemen van het hele huwelijksgebeuren, maar om tipje van de sluier op te lichten heb ik wat foto’s op Hyves gezet van mezelf in mijn bedoeïengewaden.

P.s.2. Het is toch niet zo'n kort bericht geworden :s. Ik zal morgen het nieuws in de gaten houden voor berichten over wereldchaos...