Week 4

Ahlan wa Sahlan!

Het is wat. Mijn eerste maand hier zit er al weer op! In het begin kroop de tijd voort, eerlijk gezegd, maar nu gaat het allemaal erg snel. Dat is een goed teken, geloof ik. Het is niet dat ik zo bijster veel spannende dingen meemaakt, maar het leven hier heeft mij omarmt, en mijn dagen beginnen op een bijna routinematige manier aan me voorbij te trekken. Dat lijkt saai, maar eigenlijk is het wel prettig. Ik ben een deel geworden van het leven van alle dag, en dat is nou precies wat ik als antropoloog moet zijn. Komt dat even mooi uit :).

Vooral mijn verblijf bij 'de familie', de broers, zus, moeder, schoonzussen, oom en nichtjes van mijn 'jeugdvriend' (ken hem al 11 jaar) Farag, maakt me erg blij. Het is ongelofelijk hoe ze me accepteren, zonder vragen, zonder eisen, zonder enige onnatuurlijke aanpassingen. Ze kijken niet op of om naar me, wat ik ook doe, draag of zeg. We eten samen, lachen samen, praten samen (zo goed als dat gaat), zijn stil samen en drinken liters thee samen. Ik ben gewoon een familielid, wat ik heerlijk vind. En niet eens, zoals ik eerst vreesde, omdat ze denken dat ik Farag aanstaande bruid ben...

Maandagavond was een bijzonder memorabele avond. Farag had die ochtend een zeer goede vangst in zijn net gevonden (3 tonijnen van ieder 25 kilo) en hij wilde zijn geluk samen met zijn familie vieren tijdens een dinner. Hij belde mij op en twee uurtjes later stonden we samen te kokerellen in mijn toekomstige huis. Om een uur of negen kwam daar de hele familie onze tuin in, moeders, kinders, the whole nine yards. Het was heerlijk om ze daar te zien zitten, pratend en lachend, terwijl ik ze voor de verandering eens thee aan kon bieden en druk bezig was met het avondmaal. Terwijl we een half uur later met z'n allen uit een grote schaal rijst met kip aten heerste er een gemoedelijke stilte, af en toe verbroken door een vraag om brood of een grapje. Niemand bekommerde zich om mij. Geen nieuwschierige blikken, geen toegeschoven lepels in de veronderstelling dat ik niet weet hoe ik met mijn handen moet eten, geen gegniffel wanneer ik de rijstkorrels van mijn broek veegde. Alleen Chadda, Farag 5-jarige nichtje, kon haar blik moeilijk van me af houden. Maar uit haar ogen bleek niet alleen kinderlijke nieuwgierigheid, vooral ook veel affectie. Ze is namelijk erg dol op deze blauwogige vrouw die haar op schoot neemt en niet tegen haar schreeuwt. Dus daar zat ik dan, deel van de familie, no questions asked. Het was een van de gelukkigste avonden van mijn leven, en ik kreeg die grote grijns maar niet van mijn gezicht.

Verder, tja, niet zoveel. Mijn onderzoek gaat een beetje traag, want het blijkt toch lastiger om mannelijke informanten te vinden dan ik had verwacht. Ik heb op het moment weer erg last van mijn buik, maar dat gaat ongetwijfeld wel weer over. Gister was een dag van verlies, aangezien het ondervoedde puppy waar ik sinds twee dagen voor aan het zorgen was, die ochtend overleden bleek te zijn. Het weer is wispelturig. Vandaag was het weer rustig en zonnig, maar de twee dagen daarvoor stormachtig. De golven rolden bijna mijn hutje binnen (leuk :)). En dat was het eigenlijk wel.

Masalam iedereen. Ik mis jullie stiekem best af en toen, maar we zijn al weer bijna op de helft, so no worries! :)