week 9, 10 en 11

Salaam Aleikum lieve mensen,

Mijn laatste berichtje schreef ik vanuit Cairo en het kost me moeite om me te herinneren wat ik sindsdien allemaal heb meegemaakt. Ik geloof dat de overdosis zon die ik de afgelopen weer heb gehad alles een beetje heeft vervaagd.. But lets see...

Zaterdag 12 april heb ik zoals gepland de bus vanuit Cairo terug naar Nuweiba genomen. Ik kwam daar om een uur of zes aan (7 uur bussen, altijd een genot), Farag kwam me ophalen en ik werd 'thuis' warm onthaald door de familie. Het was prettig om weer terug te zijn en ik begon gelijk mogelijke interviews voor de aankomende weken in te plannen. Helaas liep dat allemaal niet zo gemakkelijk als gehoopt... Het was een zeer hete week, en ik deed niet veel meer dan (met moeite) luieren (binnen was te warm, buiten waren te veel vliegen), mijn schetsen van het dorp bijwerken en zo mogelijk verkoeling zoeken aan het strand (als ik me het goed herinner is dat een keer gelukt...). Uiteindelijk heb ik die week maar met drie mensen kunnen praten, en ik besloot zaterdag naar Bir Swir te gaan, een dorp wat noordelijker, om daar nog wat informanten te vinden. Fadhia, Farag's zus, woont daar ook met haar man E'id, en nadat we bij hun op de thee waren geweest zochten we ons onderkomen in Swear Queen, een toeristisch camp van een vriend van Farag. Zodra ik het witte zand en warme water van Bir Swir onder mijn voeten voelde wist ik al dat er weinig van mijn onderzoek terecht zou komen deze laatste week. Na nog wat luttele pogingen om interviews te regelen gaf ik mij over aan de zee, het strand en de zon en besloot ik maar aan mijn welverdiende (?) vakantie te beginnen. Na een paar dagen zon te hebben gepakt, spelletjes pool op het strand te hebben gespeeld (!), vissende Fadhia te hebben bezocht en een tochtje op een waterfiets te hebben gemaakt in Swear Queen ben ik naar Alexandria Beach verhuisd, een camp wat zuidelijker met een zoetwater douche in plaats van zout water (de doorslaggevende factor :)). Mijn eerste dag daar (zonder Farag, wat wel eens prettig was) bleek toch wel een beetje eenzaam, maar daar kwam 's avonds gelukkig verandering in. Terwijl ik die avond in mijn vetrouwde hangmat lag hoorde ik de vrolijke klanken van Soedanese muziek. Ik keek om me heen en zag een eindje verder allemaal mensen om een vuurtje zitten en het leek me een goed moment om me uit mijn eenzame bestaan te onttrekken. Ik ging naast de drie muziekanten zitten en kreeg gelijk een gin tonic aangeboden van een vriendelijke jongenman. De avond kon toen natuurlijk alleen nog maar beter worden :). De jongenman bleek John te heten, en hij was onderdeel van een grote groep vrienden wiens taal ik eerder niet had kunnen plaatsten, maar die Grieks bleken te zijn. De dertien jonge Griekse mannen en vrouwen bleken overal en nergens te wonen (sommige in Glasgow, andere in London, sommige nog in Athene en twee in Egypte), en op initiatief van John waren ze allen samengekomen voor een korte vakantie in Cairo en Sinai. Ze waren stuk voor stuk ongelofelijk aardig en betrokken me gelijk in het feestgeruis, en ik liet me, naarmate de 2e en 3e gintonic volgden (mijn eerste sterke drank ik 2,5 maand...) steeds gewilliger meetrekken. De zeer geslaagde avond was de kater van de volgende dag meer dan waard. De volgende ochtend kwam ik een zeer fris en fruitige John tegen op het strand en hij vroeg me bij hem en zijn vrienden te komen zitten. De rest van de dag was ik onderdeel van dit vrolijke Griekse gezelschap. De dag verliep zoals gewoonlijk, met gezon, gezwem en gehang, met enige event een langswandelende fotograaf van National Geographic die vroeg of hij wat foto's van ons mocht nemen voor een reportage over de Sinai. Toen een grote zwarte hond naast me op mijn handdoekje kwam liggen begon de fotograaf enthousiast plaatjes te schieten en nadat mijn donkere metgezel en ik ons hadden afgespoeld in de zee vertelde hij dat een van de foto's erg goed was gelukt en wel eens geprint zou kunnen worden. Dus als jullie volgend jaar een foto van een meisje in een gele bikini met een grote zwarte hond op het strand in National Geographic zien staan; dat ben ik :).

Met pijn in mijn hart nam ik die avond afscheid van mijn nieuwe Griekse vrienden die terug naar Cairo gingen en een paar uur later werd ook ik opgehaald door Abdulheidi en Farag om naar Little Head, het camp van Farag's familie, te gaan. Hier dook in gelijk in mijn slaapzak in 'the big goosha', een grote overdekte tent dicht bij de zee, en ik sliep tevreden in na een mooie dag. Na nog twee daagjes vakantie te hebben gevierd in Little Head, afgewisseld met wat halfslachtige pogingen om nog wat aan mijn onderzoek te doen, zijn we vandaag weer terug gekomen naar Nuweiba. Ik heb net de laatste souvenirs gekocht, ik ga zometeen beginnen met inpakken en morgen zal ik een zeer uitgebreidt diner bereiden voor mijn familie. En dan, de volgende dag, begint mijn terugreis. Om drie uur hier weg, een paar uur in de auto naar Sharm el Sheikh en dan op het vliegtuig terug naar jullie! Ik kan niet wachten :). Ik hoop dat jullie een beetje hebben mee kunnen genieten van mijn tijd hier. Het was een ongelofelijke ervaring en mijn begrip en waardering voor de mensen hier is nog groter geworden dan het al was. Ik kan iedereen aanraden om hier eens naar toe te komen en met eigen ogen te zien hoe mooi het landschap en de mensen zijn. Je zal nooit meer weg willen :). Misschien kunnen we wel allemaal samen gaan, dan hoef ik jullie niet nog eens zo te missen :).

Nou, lieve mensen, bedankt voor jullie aandacht en tot snel!

Masalam.

P.s. Foto's van mijn vakantietijd staan zoals gewoonlijk op Hyves.