Zoet, zoals de appels en frambozen uit de tuin....

En zoals mijn lieve huisbazen (wat een vertekenend woord is, net zoals "stiefmoeder") en al jullie ontzettende lieve en betrokken reacties. Ik ben zo blij met jullie allemaal!

Ook al mis ik mijn steun en toeverlaat natuurlijk onafgebroken (ondanks het dagelijks Skype contact), moet ik zeggen dat ik het werkelijk getroffen heb hier. Naast het feit dat ik prachtig woon, zoals ik eerder al beschreef, ben ik ook nog eens in de armen gesloten van de liefste mensen in Zwitserland! Philip en Claire, de mensen die mij tot dit prachtige plekje hebben toegelaten, zijn de ideale remedie tegen heimwee en dergelijke ongein.

Maandagavond werd ik door Claire en Philip uitgenodigd voor een kopje koffie. Dit monde uit in een gezellige klets-sessie met kaas en druiven. Ondanks het feit (of misschien wel dankzij) dat ze het regelmatig met elkaar oneens zijn over allerlei uiteenlopende onderwerpen, is het een verschrikkelijk leuk, open, vrijzinnig en liberaal (voor mensen van 50+ die religieus zijn opgevoed dan) en ontzettend gastvrij en gezellig stel. Toen Claire mij de volgende dag op het hart drukte dat ik vooral gebruik moest maken van de tuin liet ik mij dat dan ook niet nog een keer vertellen en schoof bij ze aan de buitentafel voor de lunch. Wederom was het erg gezellig, en Claire verzekerde me dat ik vooral veel uit de moestuin met verse kruiden, appelboom en frambozenstruik moest plukken. Dat hoef je mij natuurlijk geen twee keer te vertellen!

Na de lunch ging ik een kijkje nemen in Genève en wat praktische zaken regelen. Na ruim 2 uur in de rij te hebben gestaan voor een kaart voor het openbaar vervoer kon ik eindelijk de prachtige stad van dichtbij bekijken. De wandelingen door de parken, langs het meer, het tochtje in de boottaxi naar de bruisende kant van de stand en de rit terug met de bus door de heuvels deden mijn vrees voor de komende tijd afnemen. Misschien was het toch nog niet zo rot hier?!

Woensdag begon ik dus met een opgelucht hart bij de Permanente Missie van Nederland. Het was een drukke dag, waarbij ik, samen met een beginnende trainee, Gijs, aan iedereen werd voorgesteld, we ons wegwijs moesten maken op de computer, onze VN-toeganspasjes moesten halen en ook gelijk een flink takenpakket naar ons toegeschoven kregen. Aangezien ik zowel bij de afdeling Mensenrechten als Humanitaire Hulp wordt ingezet, merkte ik al direct dat er wat spanningen tussen deze twee taken zouden kunnen ontstaan. Voor de mensenrechtenraad, welke 13 september begint en 2 weken duurt, moet een hoop voorbereid worden. Maar tegelijkertijd is het ook belangrijk dat ik op de hoogte blijf van wat er speelt op humanitair gebied.

Na al deze indrukken en overpeinzingen kwam ik rond half 8 vrij afgepeigerd thuis. Toch keek ik uit naar de volgende dag, aangezien me 4 drukke en enerverende maanden stonden te wachte in een gezellig en werklustig team.

De volgende ochtend ging ik mee naar mijn eerste V.N. vergadering, wat erg interessant was. Mijn grootste ontdekking van die dag was dat diplomaten ook maar mensen zijn. Best een opluchting... Die middag, na een luch met de andere stagaires/trainee dook ik in de mensenrechtendocumenten, om om 6 uur weer uit de missie te worden gegooit. Aangezien we die avond een borrel zouden hebben met stagaires van andere missies, zeer vooruitstrevend georganiseerd door Stieneke, een stagair met wie ik een kantoor deel en die hier al een maandje is, besloot ik met Gijs alvast wat voor te gaan borrelen. Een klein terrasje bij het meer bood ons onderdak (zonder dak) en onze gezelligeid sloot naadloos aan bij de rest van de avond met een wat groter en internationaler gezelschap. Helaas moest ik mijn laatste bus halen en kwam ik rond half 1 thuis.

De dag erna weer een vergadering, dit keer voor het UNHCR. Daarna opnieuw aan de slag op kantoor. Die avond gaf Robert-Jan Sieben, dè man van de mensenrechten bij de missie, een receptie samen met zijn partner. Na een uur gezworven te hebben omdat ik in alle drukte de route niet meer uit had gezocht kwam ik uiteindelijk bij hun indrukwekkende appartement. De avond begon wat stijfjes, maar werd uiteindelijk toch nog gezellig. Ook werd ik zeer galant naar mijn bus gebracht door een Portugese diplomaat, en merkte ik dat ik niet bang hoefde te zijn voor een eenzame tijd in Genève. Wel was ik op, en toen ik, na wat ongeruste momemten, Koen eindelijk aan de lijn kreeg, die net in het ziekenhuis twee hechtingen in zijn vinger had moeten laten zetten omdat hij zich had gesneden aan een computer (ja, het is heel knap) merkte ik dat ik erg toe was aan mijn weekend.

Het weekend was heerlijk. 25 graden in de Genevoise zon, dippen in het meer, boodschappen doen met Claire in Frankrijk, werken aan mijn kleurtje, heerlijk lunchen in de tuin met Claire, Philip en wijn, en lekker romans lezen. Nu mag het nog, maar snel zal ik mijn weekenden weer aan mijn scriptie moeten opofferen. Het wordt druk, de komende 4 maanden, maar ik heb er zin in!